Miało to miejsce 14 września 2009 roku. Pięciokrotny obrońca tytułu Roger Federer miał zostać pierwszym człowiekiem, który zdobył szósty z rzędu tytuł US Open od 1925 roku. otwarta era, w której można wygrywać slamsy na wszystkich trzech nawierzchniach: glinianej, trawiastej i twardej w ciągu jednego roku kalendarzowego (wyczyn, którego Rafael Nadal dokonał tylko raz w 2010 roku).
Szwajcarzy mieli także zwycięską passę 41 meczów na Flushing Meadows przed finałem. W wieku 28 lat był już ikoną gry i zaledwie krok dzielił go od ponownego wpisania swojego nazwiska do podręczników historii. Ale spektakularnie nie było to przeznaczone dla Federera, ponieważ 20-letni Argentyńczyk, wówczas zajmujący 6. miejsce na świecie, zwyciężył w 5 wyczerpujących setach, aby wygrać swój pierwszy wielki szlem, prawdopodobnie jeden z wielu dla młodzieńca.
W zeszłym miesiącu Juan Martin Del Potro po raz kolejny pojawił się na korcie Arthur Ashe Stadium, po 9 latach, tylko na swój drugi finał wielkiego szlema. Jego podróż od pierwszego finału wielkiego szlema do drugiego jest równie dewastująca i irytująca, co nieustraszona i godna podziwu.
To zwycięstwo na Flushing Meadows czyni Del Potro jednym z osiemnastu zawodników, którzy wygrali Wielkiego Szlema w XXI wieku i jednym z siedmiu, którzy wygrali jednego po 2006 roku. To także czyni go jednym z dwóch graczy (drugi to Djokovic, który zrobił to w US Open 2011), którzy pokonali zarówno Nadala, jak i Federera w turnieju wielkoszlemowym.
Wygranie nawet samotnego szlema to spore osiągnięcie, ale zrobienie tego w erze, w której Federer, Nadal i Djokovic zdominowali turniej, czyni to jeszcze bardziej niezwykłym. Poważna firma, w której znalazł się Del Potro, nie jest błahostką, a przyszłość rysuje się przed młodym Argentyńczykiem w jasnych barwach.
opaska orteza na łokieć tenisisty
Rok 2010 miał być rokiem Del Potro, a on awansował do Australian Open rozstawiony na 4. miejscu. Świat był gotowy na to, by Juan odcisnął piętno na trasie, ale niestety świat musiał poczekać. Jego charakterystyczny forhend pociskowy, do którego nałożył ołowianą taśmę na głowę rakiety, aby mógł wykonać ją z niesamowitą mocą, był prawdopodobnie jego najskuteczniejszą bronią, ale okazał się również przyczyną jego upadku. W prawym nadgarstku rozwinął się zapalenie ścięgna, które okazało się być przewlekłym urazem i ostatecznie wymagało operacji.
Odpadł z większości sezonu 2010, a jego ranking spadł z 4. miejsca na świecie do zera. 485 w ciągu roku. Rok 2011 okazał się rokiem rekonwalescencji, ponieważ Argentyńczyk powoli piął się w górę rankingów, zdobywając po drodze dwa tytuły. Niedługo potem 2012 okazał się dobrym rokiem dla Juana, który wrócił do pierwszej dziesiątki, zdobył 4 tytuły i brązowy medal olimpijski dla swojego kraju, który zasypywał go miłością i podziwem za każdym razem, gdy wchodził na kort.
2013 widział więcej tego samego od Del Potro, ponieważ nadal zdobywał punkty i tytuły, a także wyszedł po złej stronie brutalnego półfinału Wimbledonu przeciwko Djokovicowi, który trwał pięć setów i 4 godziny i 43 minuty, co czyni go najdłuższym półfinał w historii Wimbledonu w tamtym czasie.
Ten mecz pokazał reszcie świata, że Del Potro mógł cierpieć z powodu niepowodzeń w ciągu ostatnich kilku lat, ale nadal był jednym do oglądania i wciąż mógł podnieść swoją grę na te wielkie okazje, a do 2014 r. Po raz kolejny zajął 4 miejsce na świecie po wydaniu cztery lata, aby spróbować wrócić do poziomu, który osiągnął po monumentalnym zwycięstwie w Nowym Jorku.
Świat znów był gotowy, aby zobaczyć, jak Juan rzuca wyzwanie najlepszemu, co gra miała do zaoferowania i wygrywa wielkie turnieje i Wielkie Szlemy. Jednak po tym, co nie było spektakularnym początkiem roku, Argentyńczyk był zmuszony do odejścia na emeryturę w pierwszej rundzie Dubai Open z powodu kolejnej kontuzji nadgarstka, która rozpoczęła serię rozdzierających kontuzji i operacji.
zamach w tenisie
Porzucił resztę sezonu 2014 i wrócił w 2015, ale po kilku nieprzekonujących występach ponownie poczuł nadwyrężenie nadgarstka i odrzucił resztę 2015 również na trzecią operację. Do 2016 roku przeszedł cztery operacje na nadgarstku i spadł na 1042 miejsce w rankingu. Oto mężczyzna, który widział jeden z najwspanialszych momentów, jakie sportowiec mógł zobaczyć w wieku 20 lat i spadł do najciemniejszego momentu, do którego mógł spaść sportowiec w wieku 26 lat.
Jak sam powiedział: „Nie mogłem znaleźć sposobu na naprawienie moich problemów z nadgarstkiem. Bardzo (cierpiałam) bardzo. Ja też popadłem w depresję przez kilka miesięcy. Nie miałem szansy poczuć się lepiej ze sobą, zrobić to ponownie. To był dla mnie zły moment. Dwumetrowy Argentyńczyk, zbudowany jak bóg, znany ze swojej siły i agresji, brązowy medalista olimpijski i były mistrz Wielkiego Szlema, doznał chronicznej kontuzji nadgarstka: wystarczająco dużo, by każdy zwykły człowiek zawiesił buty.
Ale Juan Martin Del Potro nie jest zwykłym człowiekiem. Jego duch był nie do złamania. Po miesiącach wyczerpującej i męczącej fizjoterapii wrócił na trasę w lutym 2016 roku. W ciągu dwóch lat poleciał pod radar, zdobył kilka punktów i tytułów, a nawet zdobył srebro olimpijskie w Rio w 2016 roku, mimo że był przytłaczającym słabszym graczem . Następnie w lutym 2018 r. wrócił do pierwszej dziesiątki, dokładnie dwa lata od powrotu.
Wreszcie, 2018 okazuje się być rokiem, w którym Delpo wreszcie łapie przerwę. Wygrywając turnieje back to back najpierw w Acapulco, a następnie w Indian Wells pokonując w finale Rogera Federera, który z pewnością był jednym z meczów roku. Następnie grał w mocnych turniejach w Roland Garros i Wimbledonie, w obu grając w epickim 5-setowym meczu z Rafaelem Nadalem w ćwierćfinale Wimbledonu, który był kolejnym pretendentem do meczu roku.
To był mecz z niewiarygodnie małymi marginesami i gdyby kilka rzeczy poszło po jego myśli, el Potro zająłby to miejsce w piątym miejscu. Po rozegraniu niemal bezbłędnego turnieju w Flushing Meadows upuściłeś tylko jednego seta i wymusiłeś na świecie nr. 1 i 2018 przeciwnik Rafaela Nadala, który odszedł na emeryturę po dwóch setach, 9 lat po przełomowej wygranej na tym korcie, był w kolejnym finale wielkiego szlema.
Finał nie był dla Juana idealny. Przegrał z Novakiem Djokoviciem, który sam był na pewnym szlaku powrotów, 6:3 7:6 6:3, ale mecz był o wiele ostrzejszy, niż sugerował wynik. 95-minutowy drugi set mógł potoczyć się w obie strony, a 20-minutowy ósmy mecz pokazał jedne z najlepszych ofensywnych, mocnych i agresywnych tenisów Del Potro. Ale Djokovic był w stanie wywalczyć zwycięstwo i kiedy Del Potro schował głowę w ręcznik i płakał, gdy był pocieszany przez przyjaciela i przeciwnika tego dnia, serca fanów tenisa na całym świecie stopiły się.
bekhend tenisowy
Bo to był człowiek, który został wysłany do sportowej otchłani, jeśli chcesz, człowiek, który doznał kontuzji po kontuzji i został przez wszystkich spisany na straty. Jednak w tym roku wygrał dwa kolejne turnieje, rozegrał dwa mecze roku przeciwko dwóm najlepszym graczom, którzy kiedykolwiek zagrali w tę grę, osiągnął trzecią pozycję w karierze i dotarł do finału Wielkiego Szlema. Ten turniej iw tym roku był znakiem, że Juan powrócił.
Być może jego historia jest świadectwem tego, dlaczego tak bardzo kochamy sportowców. Dzieje się tak dlatego, że bez skrupułów podążają za swoimi marzeniami iz dziecięcym uporem nie chcą się z nich rezygnować. To właśnie sprawia, że historia Del Potro jest opowieścią o dobrym samopoczuciu tego pokolenia męskich tenisistów. Człowiek o niezłomnym duchu, który napotykał kolejne niepowodzenia i wychodził na szczyt. Mam szczerą nadzieję, że argentyńska potęga będzie miała coś więcej.
