Czy jest taka chwila z Twojej sportowej przeszłości, którą chciałbyś cofnąć? Kiedy zareagowałeś na stratę w sposób, który sprawia, że teraz się kulisz?
Mój przyszedł wcześnie, kiedy miałem 12 lat. Był weekend 4 lipca 1981 roku i siedziałem na kanapie na spotkaniu rodzinnym w Maryland, siedząc obok mojego wujka Boba. (Na zdjęciu powyżej, po prawej stronie). Właśnie skończyliśmy oglądać, jak John McEnroe kończy pięcioletnią passę Bjorna Borga na Wimbledonie. To był miażdżący, traumatyczny cios dla mojej szóstej klasy. Borg był moim bogiem. Dzięki niemu miałem zachodni chwyt, dwuręczny bekhend i niewygodnie ciasną prążkowaną koszulę Fila. McEnroe, który miał być moim następnym bogiem, wciąż był w moich oczach wcieleniem wulgarności. Z pewnością ten chciwy nowojorski krzykacz nie mógł odebrać korony latarni dżentelmeńskiej doskonałości, jaką był Borg? Ale oczywiście tak właśnie się stało, a Borg nigdy nie próbował odzyskać korony. Odkryłem, że nic nie jest doskonałe, nawet Anielski Zabójca.
Bob, co wtedy było dla mnie niewiarygodne, kibicował McEnroe. Profesor i entuzjastyczny dyskutant, nigdy nie bał się wyrażać swojej opinii ani nie zgadzać się z czyjąś opinią. Uważał, że styl McEnroe jest bardziej ekscytujący niż styl Borga; ostatecznie zgodziłabym się z nim, ale nie byłam jeszcze gotowa na tę wiadomość. Po ostatnim woleju forhendowym McEnroe'a podkręconym w punkcie meczowym, Bob próbował poprawić mi humor, kładąc mi rękę na ramieniu, jakby chciał powiedzieć: „W porządku, to tylko mecz tenisa”. Niestety ja też nie byłam gotowa na tę wiadomość. Odepchnąłem jego rękę i wróciłem do siedzenia z założonymi rękami z frustracji.
Zawsze czułem się źle z powodu tej chwili i przez następne lata byłem wdzięczny, że Bob zdawał się tego nie pamiętać. Aż do roku przed jego śmiercią, w wieku 89 lat, tej jesieni, oglądaliśmy razem znacznie więcej sportów i zawsze byliśmy po tej samej stronie kibicowania. Filadelfijska strona.
zawodowy badmintonista
Bob był najstarszym z pięciorga dzieci, które dorastały na obrzeżach Filadelfii; mój ojciec był dwa lata młodszy. Udali się do Shibe Park w latach czterdziestych, aby kibicować A's, kiedy ta franczyza była w Filadelfii, pod kierownictwem wielkiego starca Connie Mack, który miał wtedy 80 lat. Poszli na legendarny mecz o mistrzostwo NFL z 1960 roku, w którym Eagles pokonali Green Bay Packers, a Chuck „Concrete Charlie” Bednarik usiadł na biegaczu Packers, gdy skończył się czas. Widzieli rywalizację 76ers-Celtics, Wilt Chamberlain-Bill Russell z lat 60. z pierwszej ręki. Wciąż czuję energię, która przepływała przez nasz salon, kiedy Bob i mój tata patrzyli, jak Eagles pokonują znienawidzonych Dallas Cowboys w meczu o mistrzostwo NFC w 1981 roku.
March Madness: Tygrysy z numerem 15 i ich fani świętują szokujące zwycięstwo nad drugą rozstawioną Arizoną.
© Obrazy Getty'ego
Bob nigdy nie wydawał się tracić tej energii fanów. W zeszłym roku odwiedziłem go w noc, kiedy James Harden zadebiutował w 76ers. Był ożywiony i uparty jak zawsze. „Ach, chodź!” wołał, podnosząc ręce, ilekroć nie zgadzał się z wezwaniem lub był niezadowolony z gry, co nie było rzadkim zjawiskiem.
Uprawiał sport, zwłaszcza tenisa i squasha, z takim samym zapałem do rywalizacji. Tenis społecznościowy nie był jego zajęciem; nawet w meczu towarzyskim na wakacjach z rodziną, jeśli odkrył, powiedzmy, że nie lubisz, gdy ktoś ci podaje piłkę, to za każdym razem ci ją podawał. Dobrze po siedemdziesiątce, po tym, jak więcej niż raz zerwał ścięgno Achillesa, chciał zmierzyć się ze mną w squasha. Jestem pewien, że myślał, że wciąż może dać mi szansę, a mając wolę samotnej wygranej, mógł to zrobić.
Nieprawdopodobny występ Princeton w turnieju NCAA trwa w piątek przeciwko Creighton w Sweet 16.
oglądaj światowe seriale za darmo
© Zdjęcia NCAA 2023
W życiu zawodowym Bob nie pasował do normalnego profilu sportowca. Przez cztery dekady był profesorem historii w Princeton, egiptologiem, liberałem, na co dzień wielbicielem The New York Times, i autor kilku książek, w tym popularnego podręcznika historii świata, Światy razem, światy osobno . Pamiętam, jak byłem dzieckiem, kiedy przeglądałem półki z książkami moich rodziców i natknąłem się na tę niezwykłą nazwę „Tignor” na dwóch lub trzech grzbietach. Chciałbym myśleć, że przykład Boba zainspirował mnie jako pisarza tenisa do próby połączenia fandomu sportowego z artystycznym lub analitycznym zajęciem.
Podczas jego nabożeństwa żałobnego w zeszłym miesiącu jego koledzy i byli studenci zwrócili uwagę na jego prawość i uczciwość. W nim też była lojalność, zwłaszcza wobec rodziny i szkoły. Chociaż Bob kochał swoje zespoły z Filadelfii, być może był jeszcze bardziej wierny drużynie z Princeton. Chodziłem z nim na wiele meczów piłki nożnej, koszykówki i squasha w college'u i nie przypominam sobie, żeby kiedykolwiek zgadzał się z decyzją sędziego dotyczącą Tygrysów. Ta lojalność utrzymywała się nawet wtedy, gdy grałem przeciwko nim w tenisa. Na początku lat 90. przyjechałem do Princeton z drużyną tenisową Swarthmore na podwójny mecz. Bob z pewnością miał lepsze rzeczy do roboty tego popołudnia, ale przesiedział każdy punkt mojego pokręconego, czasem dobrego, a czasem okropnego trzygodzinnego meczu. Był jedyną osobą na trybunach. Kiedy było po wszystkim, pierwszą rzeczą, jaką do mnie powiedział, było: „Wiesz, twój kolega z drużyny na korcie obok ciebie naprawdę okropnie oszukiwał gracza z Princeton”.
Bill Bradley , senator USA w latach 1979-1997 (po prawej), w meczu Princeton przeciwko Michigan w sylwestra 1964 r.
© Archiwum Bettmanna
zasady serwowania w tenisie ziemnym
Bob byłby zachwycony awansem obecnej męskiej drużyny koszykówki z Princeton do Sweet 16 w turnieju NCAA. Przyszedł do szkoły w 1964 roku; w następnym roku Bill Bradley poprowadził Tygrysy do ich pierwszego i jedynego wyjazdu do finałowej czwórki. Bradley studiował historię, a Bob był jego nauczycielem i doradcą. Później, kiedy chodziliśmy na mecze, Bob lubił siadać za ławką w Princeton i patrzeć, jak długoletni trener drużyny, Pete Carril, wścieka się i błaga, torując sobie drogę wzdłuż linii bocznej.
Cieszę się, że miałem okazję obejrzeć dwa mecze Tigers, jeden mecz piłki nożnej i jeden koszykówki, z Bobem w 2021 i 2022 roku. Mecz piłki nożnej z Harvardem trwał pięć dogrywek, zanim Princeton wygrał. (Harvard został prawdopodobnie okradziony z powodu złego wezwania, ale później o tym nie wspomnieliśmy). Był wietrzny późnojesienny dzień i Bob wydawał się szczęśliwy, że może uczestniczyć w uroczystościach. Na początku gry potencjalnie podchmielony fan Princeton jeden rząd za nami wstał i ryknął: „Żadnych twoich sztuczek, Harvardzie!” Nikt nie był pewien, co to dokładnie oznaczało, ale Boba to bawiło.
The @PrincetonHist opłakuje śmierć emerytowanego profesora Roberta Tignora, znanego badacza brytyjskiego kolonializmu i jego następstw, historii świata oraz współczesnej historii Egiptu, Nigerii i Kenii. https://t.co/92Xy8gHN3B
jak uderzać wysokie piłki w tenisie— Historia Princeton (@PrincetonHist) 22 grudnia 2022 r
Czas i rodzina płyną w zabawny sposób. W 2011 roku napisałem książkę o rywalizacji Borg-McEnroe pt Wysoka struna . Szczególnie skupiono się na pamiętnym lecie ’81 i przekazaniu władzy przez Szweda Amerykanom. Najwyraźniej ten dzień na kanapie w Maryland, oglądanie finału Wimbledonu, pozostawił we mnie ślad. Moi rodzice dali Bobowi kopię mojej książki, a on zadał sobie trud umieszczenia jej w jednej z bibliotek Princeton.
Mniej więcej rok później spotkaliśmy się na meczu Phillies i Bob miał coś dla mnie w zamian: kopię swojej najnowszej książki o Egipcie. Wydawał się szczęśliwy, mogąc pokazać, że nawet na emeryturze nadal pracuje i nadal ma głos. Książka, która była przeznaczona raczej dla ogółu społeczeństwa niż dla odbiorców akademickich, była dobra. Najlepsze dla mnie – i mam nadzieję, że nie było to tylko pobożne życzenie – było to, że od czasu do czasu wydawało mi się, że rozpoznaję trochę mojego stylu pisania w jego stylu.
Dzięki, Bob, za inspirację i przykład — i za pomoc w uświadomieniu sobie, że John McEnroe nie był najgorszą rzeczą na świecie. Wyślę kilka „Ach, daj spokój!” do sędziów podczas meczu Princeton w piątek na twoją cześć.
