Roger Federer i Novak Djokovic pod koniec półfinału US Open 2011
Przewiń w dół, aby obejrzeć najważniejsze momenty meczu.
Patrząc z powrotem na wynik, nawet po trzech latach, nadal nie można uwierzyć, że Roger Federer przegrał półfinał 2011 z Novakiem Djokoviciem po tym, jak miał dwa punkty meczowe w ręku. Pod tym względem mecz jest naprawdę klasyczny – nie tylko z powodu jedynego w swoim rodzaju zwycięskiego forhendu, którego Nole wyczarował przy 15-40 w ostatnim secie przy 3-5, ale także z powodu pozornie przypadkowego sposobu, w jaki Federer przegrał. jego droga przez cały przebieg postępowania: wybijanie ołowiu za ołowiem, przerwa za przerwą i ostatecznie trwonienie swojego chwytu na sam mecz.
nazwy wyników tenisowych
Wynik meczu był również przypadkowy – co dziwne, w rzeczywistości – z wynikiem półfinału z poprzedniego roku pomiędzy tą samą grupą graczy. Ale tam, gdzie w zeszłym roku Federer wydawał się nie być w stanie wywierać wpływu przez całą długość pięciu setów, w 2011 roku spadł do nowego dołka.
Po tym, jak Jo-Wilfred Tsonga zniszczył wcześniej nienaruszoną reputację Federera, który nigdy nie przegrał meczu wielkoszlemowego po tym, jak zakochał się w dwóch setach – zaledwie kilka miesięcy temu na Wimbledonie – Serb nałożył jeszcze większą karę, urzeczywistniając ten sam wyczyn za pomocą jeszcze większy margines porażki.
rakieta tenisowa dla 10-latka
To prawda, że w żadnym wypadku zwycięstwa Federera w pierwszych dwóch setach nie były wyczerpujące – stracił wiele punktów setowych, zanim w końcu zgarnął pierwszego seta – ale zdolność Nole'a do zdominowania postępowania, gdy był na krawędzi porażki, była całkiem niezwykła.
Do tego stopnia, że tłum z Flushing Meadows, który jest na ogół uprzedzony wobec Serbów, spojrzał na niego z nowo odkrytym podziwem i szacunkiem. To był czwarty raz z rzędu, kiedy ci dwaj gracze spotkali się w półfinale US Open i chociaż Federer prowadził w tym czteromeczu head-to-head 2-1, po jego nieoczekiwanym niepokoju z rąk Francuza Tsongi na Wimbledonie , wielu jego fanów zastanawiało się, czy Nole powtórzy monumentalny wyczyn, którego udało się dokonać Tsonga.
Co więcej, przechodząc przez całkowitą dominację Serba w tym roku, kiedy został pierwszym męskim tenisistą, który wygrał pięć tytułów mistrzowskich, być może nawet nie do pomyślenia było myślenie, że Djokovic nie dotrze do finału.
Powrót forhendu w punkcie meczu, który wydawał się aktem całkowitej desperacji, ale okazał się kluczowym momentem, który całkowicie zmienił trajektorię meczu, mógł zostać następnie zlekceważony przez Rogera Federera. Nawet Nole zauważył, że wszystko poszło na jego korzyść pod koniec prawie czterogodzinnego romansu.
oglądaj Miss Universe 2019 online za darmo
Ale dla fanów Nole'a, ośmielony szczęściem lub nie, było to świadectwo – po raz kolejny – że nie zamierzał pękać pod presją, jak wcześniej. Potwierdzeniem tego był również wynik, zwłaszcza w czwartym secie, który trwał zaledwie 33 minuty, kiedy Federer został całkowicie rozbity przez swojego młodszego przeciwnika.
To zasługa Nole'a, że był w stanie przezwyciężyć widoczne potknięcia w swojej grze nad swoim bardziej doświadczonym rywalem, aby ostatecznie zakończyć grę.
Pod wieloma względami występ Nole'a w finale przeciwko Rafaelowi Nadalowi był po prostu kontynuacją tej inspirującej formy, którą był w stanie zaprezentować przeciwko Federerowi.
To było naprawdę dorastanie występ Serba, który do tej pory spotykał się tylko z drwinami i sceptycyzmem co do swojej niezdolności do usprawiedliwienia swojego wrodzonego talentu w kluczowych momentach podczas meczu.
Wynik 6-7, 4-6, 6-3, 6-2, 7-5 wiele mówi, nawet teraz. Mówi o początku powolnej, ale niewątpliwej spirali spadkowej Federera – perspektywa, która stawała się rzeczywistością szybciej, niż można było się spodziewać; mówi o początku absolutnej dominacji Nole'a – wyczynu, który przykuł uwagę nie tylko wtedy, ale nawet teraz; a co najważniejsze, mówi o kontynuacji innej ery na US Open – epoce, której podwaliny położył w 2009 roku Juan Martin Del Potro, który – przypadkowo – pokonał klasycznego konia bojowego Federera w podobnie emocjonujący sposób.
