Djokovic po wygraniu Mistrzostw Wimbledonu 2019
Tablica wyników tenisa Wimbledonu
Niezależnie od tego, czy jest to ożywiona debata z naszymi kolegami na temat wzrostu gospodarczego w obecnym reżimie, czy łagodna dyskusja na temat modelu pogodowego w naszym mieście, uwielbiamy cytować odpowiednie statystyki, aby poprzeć nasze argumenty i ustalić nasze stanowisko. Jeśli pójdziemy z popularnym frazesem, statystyki nie kłamią. Ale chociaż to prawda, czasami zamiast ujawniać tajemnice, izolują nas od sprawdzania rzeczywistości.
Finał męskich singli Wimbledonu 2019 jest dobrym przykładem, który rzuca światło na zawiły charakter statystyk. Roger Federer był o wiele mil od Novaka Djokovica w prawie każdym aspekcie gry, ale i tak przegrywał.
Federer miał więcej asów, mniej podwójnych błędów, wyższy udział zdobytych punktów netto i lepszy współczynnik konwersji breakpointów. Federer zdobył nawet więcej punktów odbioru niż Djokovic, który jest prawdopodobnie najlepszym powracającym w grze.
W kategoriach laików Federer zdobył więcej punktów w meczu, ale nie wygrał meczu.
Finał Wimbledonu jest klasycznym przykładem tego, co w języku statystycznym znane jest jako paradoks Simpsona. Jest to zasadniczo trend statystyczny, który pojawia się, gdy segmentacja zbioru danych zostaje odwrócona po agregacji zbioru danych.
Wbrew powszechnemu przekonaniu, wszystkie punkty w tenisie nie są ani identyczne, ani równie ważne. Specyfika systemu punktacji sprawia, że niektóre punkty mają większe znaczenie niż inne, jeśli chodzi o zmianę toku gry. Andre Agassi powiedział kiedyś o dziwności wzoru punktacji: „Wymyślono go, aby wywołać frustrację u tych, którzy zdecydują się grać. Bo to nie ma sensu '
Federer był statystycznie lepszy, ale Djokovic wygrał grę mentalną. Podczas gdy Federer grał na elitarnym poziomie, jego przeciwnik był daleki od najlepszych. To, co Djokovic zrobił lepiej, to zdobywanie punktów przy dużych okazjach bez utraty równowagi.
Oto przegląd najważniejszych wydarzeń meczu:
Djokovic został pokonany przez Federera w dwóch z trzech wygranych setów. Niemniej jednak wygrał wszystkie trzy w dogrywkach, co rzekomo faworyzuje stosunkowo niekonsekwentnego gracza.
Nowe badanie przeprowadzone przez Departament Statystyki Uniwersytetu Columbia sugeruje, że szanse na wygraną mniej konsekwentnego gracza mogą wzrosnąć nawet o 27,45%, gdy rozgrywany jest tie-break. A jeśli gracz jest dużym graczem, to jest to wisienka na torcie, ponieważ może po prostu trzymać się swojego serwisu i pozwolić mu dostać się do tie-breaka, co faworyzuje mniej konsekwentnego gracza.
W meczu o wysokim napięciu, takim jak ten, break point jest najważniejszym momentem, na który czeka każdy gracz, ponieważ jest to punkt, w którym próbujesz zrobić krok do przodu i uzyskać psychologiczną przewagę nad przeciwnikiem. Federer również w tej dziedzinie wyprzedził Djokovica.
Przelicznik break pointów nie uwzględnia jednak skuteczności zawodnika w najbardziej krytycznych punktach – mecz wygrany w tie-breakach.
Federer popełnił 11 niewymuszonych błędów w trzech dogrywkach w porównaniu z Djokoviciem, który nie popełnił żadnego. To najważniejsza statystyka meczu. Pokazuje, jak kliniczny był Djokovic, gdy mecz był na linii, podczas gdy Federer nie był w stanie kontrolować swoich nerwów w napiętych sytuacjach.
Federer zdobył 51,7% rozegranych punktów, co w większości przypadków wystarczy do wygrania meczu. Jednak ta liczba traktuje każdy punkt tak samo – co nie ma miejsca w tenisie.
Zdobywane punkty na decydującym etapie meczu nie są podobne do punktów zdobytych na regularnych etapach. Djokovic uratował dwa punkty meczowe w piątym secie, aby utrzymać swoje nadzieje przy życiu. Swój drugi punkt meczowy uratował, trafiając w poprzeczne podanie z bardzo małym marginesem błędu.
Nieregularność systemu dystrybucji punktów w tenisie sprawia, że gra jest bardziej walką mentalną niż statystyczną. Siła psychiczna gracza jest testowana po każdym zdobyciu lub stracie punktu. Nawet gdy Djokovic stracił dwa punkty meczowe, wyglądał na bardzo spokojnego i niezrażonego atmosferą na arenie, która była mocno stronnicza i stronnicza w stosunku do Federera.
Serb był w stanie odciąć się od wszystkich dramatów i emocji i grał na szczycie swojej gry pod ogromną presją. Jego zdolność sprzęgania do działania, kiedy ma to znaczenie, robiła różnicę.
To nie pierwszy raz, kiedy na Wimbledonie zaobserwowano taki statystyczny absurd. W ostatnim meczu 2009 roku Federer pokonał Andy'ego Roddicka, mimo że wygrał o jedną grę mniej od niego (i łamał się o wiele więcej razy).
Podobnie w meczu Isner-Mahut na Mistrzostwach Wimbledonu 2010, który jest rekordem najdłuższego meczu w historii, John Isner zdobył o 24 punkty mniej niż Nicolas Mahut i nadal wygrał mecz.
Odrębność wzoru punktacji działa jak loteria dla słabszych. Tenis dał nam jedną z najdzikszych historii słabszych, kiedy Goran Ivanisevic, uczestnik z dziką kartą, wygrał mistrzostwa Wimbledonu w 2001 roku. To właśnie sprawia, że gra jest bardziej interesująca i dlaczego gracze na nią nie narzekają.
