W ciągu tych czterech godzin, a także dwóch miesięcy wcześniej, Nadal i Djokovic zasadniczo się nawzajem ranili. Nie było tak samo przez resztę 2009 roku.
Podczas gdy 36-letni Rafael Nadal przygotowuje się do tego, co może być jego ostatnim zamachem na kortach ziemnych Europy, spoglądamy wstecz na 10 meczów, które uczyniły go niekwestionowanym królem gliny.
- MECZ 1: 2003 Monte Carlo, druga runda: Nadal ur. Costa, 7-5, 6-3
- MECZ 2: Puchar Davisa 2004, finał: Nadal ur. Roddick, 6-7 (6), 6-2, 7-6 (6), 6-2
- MECZ 3: 2005 Rzym, finał: Nadal ur. Coria, 6-4, 3-6, 6-3, 4-6, 7-6 (6)
- MECZ 4: 2005 Roland Garros, półfinał: Nadal ur. Federer, 6-3, 4-6, 6-4, 6-3
- MECZ 5: 2006 Rzym, finał: Nadal ur. Federer, 6-7 (0), 7-6 (5), 6-4, 2-6, 7-6 (5)
MECZ 6: 2009 Madryt, półfinały: Nadal d. Novak Djokovic, 3-6, 7-6 (5), 7-6 (9)
To było miłe doświadczenie.
Ich rywalizacja dopiero się zaczynała, ale Rafa nie dał jeszcze Djokovicowi przewagi.
© 2009 Getty Images
„Death in the Afternoon” to nagłówek, który wybrałem dla mojej relacji TENNIS.com z tego meczu w 2009 roku. Nieuniknione słońce, czerwona glina, duża wysokość, madryckie otoczenie, długa, zacięta bitwa, pełna najazdów i zwody, między dwoma zawodnikami, finałowy remis na śmierć i życie: To było na tyle dramatyczne, że przypomniałem sobie książkę Hemingwaya o tym samym tytule, o walkach byków w Hiszpanii.
W tym tygodniu byłem w Madrycie, głównie jako wypoczywający widz, na inauguracyjnej wiosennej wersji dwupłciowego turnieju Iona Tiriaca w nowiutkim Caja Magica na obrzeżach miasta. Oglądałem ten półfinał w kawiarni w mieście. W połowie spotkania grupa młodych ludzi z pobliskiego przyjęcia weselnego weszła i już nie wyszła.
Wszyscy byli przyklejeni do małego ekranu telewizora, gdy ich 22-letni rodak pokonywał długą wspinaczkę z setu, aby pokonać Djokovica w cztery godziny i trzy minuty. W kulminacyjnym dogrywce w trzecim secie Rafa obronił trzy punkty meczowe, wygrywając forhendem. Gdy wykonywał każdy z tych zamachów, w kawiarni rozległo się zbiorowe westchnienie, po którym nastąpił zbiorowy ryk grzechotania szyb, gdy piłka przeleciała obok Djokovicia. W 2022 roku w turnieju znalazło się pięć najlepszych meczów; ku zaskoczeniu nikogo Rafa-Nole 2009 zajął pierwsze miejsce.
Tej wiosny Nadal osiągnął wczesny szczyt kariery. W ciągu ostatnich 12 miesięcy pokonał Federera w finale Rolanda Garrosa, a następnie pokonał go w pięciu setach w finale Wimbledonu i finale Australian Open. Bycie numerem 1 nie przeszkadzało Rafie. Wygrał Indian Wells i był bardziej dominujący niż kiedykolwiek na glinie, wygrywając w Monte Carlo, Barcelonie i Rzymie. (W 2009 roku Madryt grał po Rzymie i tydzień przed Rolandem Garrosem; w następnym roku Rzym i Madryt zmieniły harmonogram.)
Do tego momentu Serb nigdy nie pokonał Rafy na glinie. Doprowadził go jednak do granic wytrzymałości w dwóch zabawnych i pełnych rywalizacji finałach w Monte Carlo iw Rzymie tej wiosny. Czy zamierzał zająć miejsce Federera jako największy rywal Rafy na ziemi? Tak to wyglądało w Madrycie. Djokovic wyskoczył na wczesne prowadzenie, kontrolując środek kortu i znajdując zwycięski wzór – bekhendowy szeroko do forhendowego Nadala; backhand wzdłuż linii na otwarty kort - to stanie się podstawą jego repertuaru bicia Rafy na nadchodzące lata.
Nadal zaczął powoli i wyglądał na nieco zmęczonego; był to już dla niego pełny sezon. Patrząc teraz, dziwnie jest pamiętać, że zmodyfikował swój forhend, być może po to, by był szybszym uderzeniem na szybsze powierzchnie. Tutaj skraca backswing i używa bardziej zamkniętej twarzy rakiety niż w przeszłości. W nadchodzących latach powróci do pełniejszego, bardziej otwartego swingu swojej młodości.
Podczas gdy Djokovic był ostrzejszy na początku, atmosfera na nowej arenie utrzymywała Rafę przy życiu. Mimo że nigdy nie objął prowadzenia w drugim secie, przetrwał go 7:5 w tie-breaku. W trzecim przegrał 1-3, zanim w końcu wypuścił forhend i znalazł sposób na przejęcie kontroli nad punktami. Stamtąd mecz wydaje się być jedną długą, spektakularną wymianą, w której Nadal znajduje rogi forhendami z rotacją górną, a Djokovic kontratakuje własnymi płaskimi pociskami bekhendowymi. Rafa ratuje jeden punkt meczowy refleksem, pchnięciem w defensywie forhendem i zwycięskim forhendem sianokosów zza linii bazowej.
*Ten* mecz obronny w *tym* meczu Madrytu 🤯 pic.twitter.com/EaFOB6JF1l
— Telewizja tenisowa (@TennisTV) 30 maja 2022 r
Trzynaście lat później Djokovic pamiętał ten moment aż za dobrze.
„To był niesamowity mecz, miał kilka meczowych punktów” – powiedział Djokovic. „Zbieraliśmy się w jednym z tych punktów meczowych, a on uderzył niesamowitego forhendowego zwycięzcę na linii”.
„Nie pamiętam dokładnie wyniku, ale każdy set był wyrównany. A potem zacząłem wierzyć, że mogę z nim wygrać na glinie.
Chociaż tego dnia wyszedł na szczyt, wspomnienia Nadala nie były tak pozytywne jak wspomnienia Djokovica. Do tego czasu, po tylu grach w tenisa w pierwszej połowie 2009 roku, jego zapalenie ścięgna w kolanie zaostrzyło się.
„W końcu dobrze jest móc grać w domu; To było miłe doświadczenie – powiedział Nadal. „Po prostu miałem sporo problemów z kolanem”.
Nadal zapłacił cenę za swoje prawdziwie epickie zwycięstwo nad Djokoviciem w Madrycie.
© 2009 Getty Images
Okazało się niestety, że „Death in the Afternoon” to odpowiedni tytuł na ten pojedynek z innego powodu. W ciągu tych czterech godzin, a także dwóch miesięcy wcześniej, Nadal i Djokovic zasadniczo się nawzajem ranili. Żaden z nich nie był taki sam przez resztę 2009 roku; bezpośrednim zwycięzcą ich wojny byłby Federer.
Następnego dnia w Madrycie Nadal przegrał z Federerem po raz pierwszy od dwóch lat. W Roland Garros, zmęczony Djokovic przegrał z Philippem Kohlschreiberem w trzeciej rundzie, a obolały kolan Nadal został pokonany, w zdenerwowaniu stulecia, przez Robina Soderlinga w czwartej rundzie. Pod nieobecność Rafy Federer zdobyłby swój pierwszy i jedyny tytuł na Rolandzie Garrosie. Wkrótce potem Nadal wycofałby się z Wimbledonu, a Federer odzyskałby tam tytuł.
Ostatecznie jednak Rafa i Nole powstali z popiołów Madrytu. W następnym roku Nadal wygrał 22-0 na glinie i nie przegrał seta na Roland Garros. W 2011 roku Djokovic pokonał Rafę przed milczącą publicznością w Caja Magica, w drodze na pierwsze miejsce w rankingu, które utrzyma przez większą część następnej dekady. Jednak w ich 59 meczach tylko garstka mogła kiedykolwiek przebić dramat życia i śmierci ich długiej popołudniowej walki byków.
