30-letni Austriak już nigdy nie był taki sam, odkąd cztery lata temu w końcu podniósł sprzęt do Wielkiego Szlema na Flushing Meadows.
© Matta Fitzgeralda
NOWY JORK — Dziesięcioletnia przygoda Dominica Thiema w US Open zakończyła się pierwszego dnia tegorocznej imprezy na tym samym korcie, na którym przeżył najwspanialszy moment w swojej karierze.
Ale wtedy i teraz nie mogło być bardziej inaczej.
USA - Holandia transmisja na żywo
W 2020 r., gdy Gotham było dotknięte pandemią Covida i związanymi z nią ograniczeniami, najważniejszymi dźwiękami na przepastnym stadionie Arthura Ashe (dach był zamknięty), gdy Thiem walczył o tytuł z Alexandrem Zverevem, był pisk tenisówek na gumowanym asfalcie, rozbrzmiewające echem nawoływania sędziów liniowych i nieustanne brzęczenie gigantycznego systemu klimatyzacji.
W poniedziałek w Ashe Thiem rozegrał ostatni mecz Wielkiego Szlema w swojej wybitnej karierze w zalane słońcem popołudnie przed publicznością, która była równie kolorowa i głośna, jak duża. Choć Thiem przegrał w prostych setach z młodą amerykańską gwiazdą Benem Sheltonem, który w swoim czerwono-niebieskim i białym stroju przypominał rakietowe lody na patyku, był zadowolony, że będzie mógł zająć się niedokończonymi sprawami.
„Odniosłem największy sukces na tym korcie w tym dziwnym roku 2020” – Thiem przypomniał fanom w specjalnym wywiadzie na korcie po meczu. „Odniosłem ten sukces bez żadnego z was. To był dla mnie najbardziej niesamowity moment, ale także smutny, więc jestem bardzo szczęśliwy, że miałem okazję rozegrać mój ostatni mecz US Open tutaj, na tym korcie i spędzić z wami czas.
Ostatni mecz Thiema na majorach zakończył się wynikiem 6:4, 6:2, 6:2. Shelton powiedział, że „przeprasza” za to, jak to się skończyło, i przekazał uwagę austriackiemu weteranom.
© Matta Fitzgeralda
najlepszy serwis tenisowy
Thiem ma zaledwie 30 lat i wyrusza w nieznane (głęboko interesują go projekty związane ze zrównoważonym rozwojem środowiska, ale chce trzymać rękę na pulsie w tenisie). Duża liczba porównywalnie elitarnych graczy – na myśl przychodzą Stan Wawrinka, Gael Monfils, a nawet Novak Djokovic – jest znacznie starsza, co zmusza nas do ponownego przemyślenia tradycyjnych dat wygaśnięcia. Thiem to jednak inny człowiek z inną historią.
Dla niewprawnego oka serwis Thiema to wciąż jedna z bardziej eleganckich akcji w meczu: oszczędna, płynna i płynna. Nadal potrafi uderzać forhendem tak mocno, że prawie czujesz go w zębach trzonowych. Jest też jego charakterystyczny, jednoręczny bekhend, wciąż nie do pomylenia, jeśli nie już nie do zachwiania. Rzuca się w nią całym ciałem, tak że kiedy się otwiera, wygląda trochę, jakby właśnie go postrzelono.
Jednak w Thiemie brakuje czegoś istotnego. Minęło już niedługo po jego epickim zwycięstwie w pięciu setach nad Zverevem cztery lata temu. Tego dnia Thiem został pierwszym od 1949 roku, który wygrał finał US Open przegrywając dwoma setami. Był to także pierwszy finał rozstrzygnięty w dogrywce w piątym secie.
Jeśli to trofeum było prezentem od bogów tenisa, było dziwne i ostatecznie kosztowne. Dwie główne przeszkody zostały usunięte, gdy Roger Federer i Rafael Nadal zdecydowali się pominąć turniej dziwaków. Następnie Novak Djokovic nie wywiązał się z gry, gdy nieumyślnie uderzył sędziego liniowego w gardło piłką wystrzeloną w gniewie. Thiem zajmował wówczas 3. miejsce w rankingu. Nagle wydawało się, że tytuł jest jego do stracenia. Stres okazał się nie do zniesienia.
„Może mniejsza presja, aby mierzyć się z najlepszymi graczami wszechczasów” – powiedział niedawno Thiem Sportowiec . „Ponieważ US Open musiałem wygrać (w takich okolicznościach), a to było naprawdę trudne”.
Było tak ciężko, że po wygraniu pierwszego dużego finału w czterech próbach Thiem nagle doświadczył całkowitej utraty motywacji. Zamiast cieszyć się przyszłością, gdy małpa Wielkiego Szlema zejdzie mu z pleców, zadawał sobie pytanie: „Czy to wszystko?”
Z perspektywy czasu Thiem przyznał, że potrzebował presji, stresu, aby znaleźć się „w strefie”, w której będzie mógł zagrać najlepiej, jak potrafi.
Mimo to wiosną 2021 r. Thiem powoli na nowo odkrywał swoją pasję do gry. Ale jego wyniki były nieoczekiwanie błędne. Latem doznał poważnej kontuzji prawego nadgarstka, co zmusiło go do anulowania reszty roku powrotu do formy. Nigdy nie był taki sam, a jego zrozumienie nadal nie jest krystalicznie jasne.
„Mam wrażenie, że kiedy wróciłem do bardzo dobrej kondycji psychicznej, kontuzja przyszła” – powiedział. „Wtedy czucie, szczególnie na forhendzie, nigdy nie wróciło tak jak wcześniej. Oczywiście z tego powodu miałem też duże problemy psychiczne, ponieważ te dwie rzeczy, mentalna i fizyczna, zawsze idą w parze.
transmisja na żywo z Rock and Roll Hall of Fame
Chociaż Thiem uważa, że „pech” z nadgarstkiem jest powodem, dla którego odchodzi na emeryturę w stosunkowo młodym wieku, pospieszył dodać: „Jestem naprawdę zadowolony z kariery, jaką prowadziłem wcześniej. Nigdy nie spodziewałem się, że odniesie taki sukces, więc naprawdę nie żałuję i dobrze mi z tym.
Ostatni taniec Domi. 💙 @domithiem #USOpen pic.twitter.com/wlQIXxblZ1
— Kanał tenisowy (@TennisChannel) 26 sierpnia 2024 r
Z pewnością była to pełna wyzwań kariera, podczas której Thiem zdobył wszelkie możliwe wyróżnienia. Wkroczył w wielką karierę 11 lat temu z entuzjazmem rocznego labradora retrievera: o wiotkich kończynach, zwinny i niezwykle wysportowany. Miał nieszczęście, podobnie jak cała grupa jego rówieśników, że osiągnął swój cel, podczas gdy Wielka Trójka meczu trzymała wszystkich pod butem. Jednak Thiem często dawał z siebie wszystko.
Do czasu pojawienia się Daniiła Miedwiediewa Thiem był jedynym przedstawicielem pokolenia zdominowanego przez Wielką Trójkę, który wygrał turniej major. Ze względu na okoliczności obok zwycięstwa w 2020 roku może pojawić się gwiazdka, ale pojawił się także w trzech innych głównych finałach. Podczas 35 spotkań z Wielką Trójką ustanowił imponujący rekord zwycięstw i porażek 16-19, w tym pięć zwycięstw w siedmiu próbach nad Federerem.
Thiem dwukrotnie pokonał Djokovica na turnieju Roland Garros, ale w ciągu trzech lat z rzędu (2017–2019), w tym w kolejnych finałach, zmierzył się z 14-krotnym mistrzem Nadalem. Jego najlepszy strzał w turnieju major przed zwycięstwem w Nowym Jorku miał miejsce na początku tego samego roku, podczas Australian Open. Poprowadził Djokovica, obecnie 10-krotnego zwycięzcę Down Under, dwoma setami do jednego i utrzymał punkt, aby zwiększyć przewagę po przerwie w czwartej kwarcie. Nie mogąc się przełamać, Thiem przegrał w piątym secie 6:4.
Thiem słynął z etyki pracy pod okiem surowego nadzorcy Guntera Bresnika. Rygory związane z treningami i harmonogramem gier Thiema (w 2015 r. Thiem wziął udział w 29 turniejach — o 13 więcej niż Djokovic z numerem 1 na koniec roku) w jego młodości ostatecznie odegrały rolę w jego zerwaniu z Bresnikiem w 2019 r. Nicolas Massu, Złoty medalista Igrzysk Olimpijskich 2004 doprowadził Thiema do jego najlepszego wyniku.
Thiem rzuca całym ciałem w swój charakterystyczny jednoręczny bekhend.
© Matta Fitzgeralda
Na początku tego roku Thiem przyznał, że kręci mu się w głowie. W kwietniu, ogłaszając rychłą emeryturę, napisał w poście w mediach społecznościowych: „Nie jestem już zawodnikiem roku 2020. Muszę sobie poradzić z obecną sytuacją, z tym, że nadgarstek nie daje mi już takiej siły, jak kiedyś.”
Orteza łokcia tenisisty Bandit
Decyzja o przejściu na emeryturę okazała się wyzwoleniem dla Thiema, który stwierdził, że jest „szczęśliwy”, ponieważ przez ostatnie kilka lat miał wystarczająco dużo problemów, próbując odzyskać magię. „Kiedy w marcu tego roku podjąłem tę decyzję, od tego momentu byłem z tego powodu szczęśliwy”.
Thiem jest spokojny o siebie. Nie rozpraszały go wspomnienia ani zabłąkane myśli, gdy stanął twarzą w twarz z Sheltonem i powiedział: „Byłem w stanie całkiem dobrze skupić się na meczu. To też próbowałem zrobić. Ale oczywiście wszystko było trochę inne. Próbowałem się tym cieszyć. Próbowałem naprawdę chłonąć każdą chwilę na tym stadionie. To było naprawdę miłe.”
Thiem wie, że choć nie może się doczekać zakorzenionego życia i odkrywania innych zainteresowań, rezygnuje z czegoś, co uważa za rzadkie i niezastąpione.
„To, czego będzie mi najbardziej brakowało, to uczucie po wygraniu wspaniałego meczu” – powiedział po chwili namysłu. „Tego naprawdę nie da się porównać z niczym innym. Tak naprawdę nie odczuwa się tego uczucia poza tenisem, ponieważ jest to naprawdę wysoki poziom. . .
„To znaczy wiem, że prawdopodobnie to uczucie już nie wróci, więc na pewno będzie mi go najbardziej brakowało.”
