W ciągu swojej wspaniałej kariery Serb zmienił znaczenie słowa „obrona” w znakomity sposób.
ZOBACZ: Czy Novak Djokovic jest najlepszy na trawie? | Przerwa
„Ale jeśli myśl psuje język”, napisał George Orwell, „język może również psuć myśl”.
Język, o którym mowa, to jedno słowo często używane w tenisie: obrona.
Przedmiotem zapytania jest Novak Djokovic, zawodnik wielokrotnie chwalony za znakomite umiejętności defensywne.
Obrona implikuje reaktywność. Właściciel domu broni swojej własności przed potencjalnymi intruzami. W wysoce binarny sposób jednostka defensywna drużyny piłkarskiej stara się zapobiegać zdobyciu bramki i dać atakującemu szansę na wejście na boisko. Naród broni swoich granic przed możliwością inwazji. Z wyjątkiem takiego włamania, nie trzeba podejmować żadnych dalszych działań. Po wzmocnieniu podejście polega na nie robieniu nic i pozostawaniu biernym.
Ale obrona w tenisie? Obrona w sporcie, w którym wahadło między przeciwnikami i dążenie do kontrolowania majątku sądu kołysze się tak szybko?
„Novak wcale nie jest zawodnikiem defensywnym” — powiedział Eliot Teltscher, były zawodowiec z Top 10 i wieloletni trener. „Czasami, gdy zawodnik nie chybia, mówią, że jest defensywny. To nie jest dokładne.
Orteza przeciwwagi przedramienia
Z pewnością nadchodzą chwile, kiedy, jak wszyscy zawodowcy, Djokovic jest zmuszony do szamotaniny i musi znaleźć sposób na utrzymanie rajdu przy życiu, zanim odzyska swoją zwyczajową pozycję na linii bazowej. To, że robi to tak płynnie, jest wynikiem doskonałego treningu, sprawności i dyscypliny.
„Jest zwarty i opanowany” — powiedział Steve Stefanki, były trener US Junior Davis Cup (pełne ujawnienie: brałem lekcje od Stefanki). „Jego podstawowa baza jest znakomita”.
Najlepsza na świecie obrona Djokovica jest wynikiem doskonałego treningu, sprawności i dyscypliny.
© Obrazy Getty'ego
Ale po obserwowaniu Djokovica rywalizującego przez ponad 15 lat, jest całkiem jasne, że rzadko depcze mu po piętach. „On nie jest retrieverem” — powiedział Robert Lansdorp, legendarny trener, który doskonale rozumie uderzenia ziemią. Pomógł czterem graczom (Tracy Austin, Pete Sampras, Lindsay Davenport, Maria Sharapova) zostać numerem 1 na świecie. „Jest tak dobry w ustawianiu się do uderzenia piłki. To samo w sobie jest bardzo onieśmielające”.
Rzeczywiście, grę Djokovica, napędzaną jego niezrównaną równowagą, postawą i świadomością, można najlepiej zrozumieć, ponownie oceniając innego sportowca, również kojarzonego ze słowem „obrona”. Legenda koszykówki Bill Russell grał przez 13 lat w NBA iw tym czasie jego drużyny Boston Celtics zdobyły aż 11 tytułów mistrzowskich. Russell był znakomity w zbieraniu, a także wprowadzał innowacje w praktyce blokowania strzałów. Podobnie jak Djokovic patrolujący linię bazową, to, co zrobił Russell, jest często uważane za formę wzorowej obrony.
Ale przyjrzyj się uważniej Russellowi, a zobaczysz, że nie tylko reaguje lub stara się uniemożliwić przeciwnikowi zdobycie gola. Na przykład wiele razy blokował strzały na tyle subtelnie, że piłka trafiała w ręce innego Celticu. Jego zbiórki natychmiast zamieniły się w podania wylotowe. Lepsze określenie Russella: ofensywny katalizator .
„Najważniejszą miarą tego, jak dobrze rozegrałem mecz” — powiedział Russell — „było to, o ile lepiej sprawiłem, że grali moi koledzy z drużyny”. A to często przekładało się na ich zdolność do zdobywania punktów – podobnie jak Djokovic raz za razem przejmuje kontrolę nad rajdem.
„On zawsze szuka okazji do ataku” — powiedział Peter Rennert, były zawodowiec ATP i twórca TELOS (The Effortless Life Operating System).
Zobacz ten post na Instagramie
Taka była historia tenisa, że ofensywa była zwykle kojarzona z rzucaniem siatką, szczególnie gdy jest pokazywana przez praktykujących woleja serwującego. Zgodnie z tym poglądem, jeśli otwarcie nie dążysz do szybkiego zamknięcia punktu, z pewnością jesteś w odwrocie.
Jednak przy bliższym zbadaniu agresja nabiera bardziej subtelnego posmaku wśród linii bazowych. Historycznie rzecz biorąc, może to obejmować zarówno wczesne dyski twarde Andre Agassiego, jak i topspin Bjorna Borga. We współczesnym tenisie rozważ różnice stylistyczne między młodymi zawodnikami, takimi jak Carlos Alcaraz, Stefanos Tsitsipas i Jannik Sinner, z których każdy wciąż pracuje nad dopracowaniem swojej zdolności do dyktowania tempa każdej wymiany bez niewypału.
Następnie jest szczelny Djokovic, wysoce bezbłędny 23-krotny mistrz Wielkiego Szlema. „Ale to, że nie popełniasz błędów, nie oznacza, że jesteś graczem defensywnym” – powiedział Teltscher. „Jeśli myślisz, że możesz zmusić Novaka do oddania trzech prostych strzałów w obronie, cóż, tak się nie stanie”.
Kolejne źle poinformowane rodzeństwo słowa obrona: stały. Na przykład to słowo było często stosowane w odniesieniu do jednego ze stylistycznych przodków Djokovica, 18-krotnego mistrza Wielkiego Szlema w grze pojedynczej, Chrisa Everta
To oburzający zwycięzca w biegu 😤 #Wimbledon | @DjokerNole pic.twitter.com/V8P59SXaX5
— Wimbledon (@Wimbledon) 7 lipca 2023 r
Ale kiedy rozmawia się z wieloma, którzy grali Evert, takie cechy, jakie posiadała, jak spójność, długotrwała głębia i dokładność, z trudem sprawiają wrażenie kogoś, kto jedynie chroni jej dom przed włamywaczami. Podobnie jak Djokovic, Evert nie miał problemu z utrzymaniem długich i żmudnych wymian podstawowych, stylem, który może skłonić widzów do myślenia, że gracz jest jedynie obrońcą podobnym do bramkarza hokejowego. Nie do końca.
„Granie Chrissie było jak ktoś sztywny, trzymający cię w klatce piersiowej, po prostu powstrzymujący” – powiedziała Julie Anthony, jedna z jej rywalek z lat 70. „Nie przewróciła cię, ale nie mogłeś się ruszyć”.
przydomowe boisko do badmintona
„Chodzi o to, aby nie blokować każdego strzału” – powiedział Russell. „Chodzi o to, aby twój przeciwnik uwierzył, że możesz zablokować każdy strzał”.
Zastosuj to do Evert, jej panowanie nad czasem i przestrzenią tak wszechogarniające, że przeciwnicy często wpadali w panikę i ostatecznie uderzali zbyt mocno. W ciągu prawie 20 lat świetności, gdy Evert pokonywała jednego przeciwnika po drugim, znosiła mocne wyzwanie w pierwszym secie, a potem z łatwością wygrywała drugiego. Tylko gracze tak wysoko utalentowani jak mistrzyni w rzucaniu siatką Martina Navratilova i geniusz forhendu Stefanie Graf mieli wystarczającą siłę ognia, by często pokonywać Everta.
Wyobrażenia Anthony'ego o sztywnej ręce przywołują świat sztuk walki. Od lat aspekty nauczania Stefanki czerpią z książki pt Zen w sztukach walki . Napisana w 1979 roku przez dziennikarza Joe Hyamsa, książka przytacza wiele lekcji, których Hyams nauczył się podczas pracy ze słynnym mistrzem sztuk walki Brucem Lee w latach 60. i 70. XX wieku.
„Ty i twój przeciwnik to jedno” – powiedział Lee. „Między wami istnieje współistniejący związek. Współistniejesz ze swoim przeciwnikiem i stajesz się jego uzupełnieniem, absorbując jego atak i używając jego siły, aby go pokonać.”
Można narysować podobieństwa między obroną Djokovica a obroną 18-krotnego zwycięzcy głównych rozgrywek, Chrisa Everta.
© Corbisa za pośrednictwem Getty Images
Patrząc w ten sposób, tenis jest czymś innym niż atak czy obrona. Jeśli jednym z celów w sztukach walki jest wytrącenie przeciwnika z równowagi, najlepiej zrobić to subtelnie, tak jak Evert czy Djokovic, rozplątując ich wprawnych rywali, jedna nić po drugiej. – Jest sondą – powiedział Rennert. „Dochodzenie ma obraźliwy charakter”.
Wśród wielu rutynowych ćwiczeń Hyams cytuje „trzymanie się rąk”, w którym para partnerów przyciska do siebie ręce i uzyskuje wgląd w równowagę, postawę i możliwy kierunek nadchodzącego ciosu. Mentorem Hyamsa był Jim Lau, instruktor podobny do Lee. Według Lau: „Dobry gracz rozpoznaje te ruchy takimi, jakimi są: procesem sondowania i eksperymentowania. Dobry gracz jest cierpliwy. Jest spostrzegawczy, kontroluje swoją cierpliwość i organizuje opanowanie. Kiedy widzi okazję, eksploduje”.
To cholernie dobre wyjaśnienie Djokovica. Opuść obronę. Delektuj się tańcem.
