Marion Bartoli jest mistrzynią kobiecych singli Wimbledonu 2013!
Spróbujmy innym razem, 28-letnia Marion Bartoli, z numerem 15, jest mistrzynią singli kobiet na Wimbledonie 2013.
Wiele zrobiono o sukcesie Bartoli, od charakteru jej relacji z ojcem po jej wybryki na dworze. Niektórzy uważają ją za zbyt niezręczną, by zostać zaakceptowaną jako mistrzyni Wielkiego Szlema, i oddawali się dość diatrybie, przypisując jej sukces szczęściu, w niektórych przypadkach wściekając się w nozdrza, jak dwuręczny głupek trafił do rundy mistrzowskiej na pierwszym miejscu.
Wszyscy ci cynicy i pesymiści nie mogą oczywiście w żaden sposób odbić blasku tym, co było najbardziej pamiętnym 2 tygodniem dla Marion Bartoli. Pierwszy wielkoszlemowy sukces w karierze tenisisty jest zawsze wyjątkowy, a kiedy pojawia się na jednym z najstarszych i najbardziej prestiżowych turniejów na świecie, dodaje mu o wiele więcej znaczenia.
Jasne, Bartoli jest niezręczny; ale z drugiej strony, kto powiedział, że nie powinieneś niczego wygrywać, jeśli jesteś niezręczny? Dla niektórych „nie jest przyglądającą się”; ale hej! Ostatnim razem, kiedy sprawdzaliśmy, były to zawody, które testowały jakość tenisa gracza w porównaniu z innymi błahostkami. To zdumiewające, jak różne aspekty sportowca niezwiązane bezpośrednio z jego rzeczywistą grą są podnoszone, aby zmniejszyć skalę osiągnięć tego zawodnika.
Bartoli może nie mieć uroku ani osobowości kojarzonych z niektórymi supergwiazdami w grze. Jednak to, co zrobiła, to nie przegrać ani jednego meczu (a tym bardziej seta) w ciągu dwóch tygodni, którymi był Wimbledon 2013. Finał dla wielu krytyków był Sabine Lisicki implozja, a mniej zwycięstwo Bartoliego. Lisicki, jak twierdzili, w końcu wykonał wszystkie ciężkie podnoszenie, pobiwszy Serena Williams , Samantha Stosur i Agnieszka Radwanska w drodze do finału.
Wszystko to prawda, ale prosty fakt jest taki, że wystarczy jeden zły mecz, aby wyjść z Wielkiego Szlema, a w przypadku Niemca był to finał. Największe niepowodzenie w dotarciu do ostatnich etapów Szlema było ich własnym dziełem, podczas gdy Marion dotrzymywała jej końca, pokonując każdego przeciwnika, którego postawiono przed nią.
To, co wszystkie te absurdalne argumenty zmniejszają, to ilość zaangażowania i ciężkiej pracy włożonej przez sportowców nie tylko w ciągu roku, ale przez całą swoją karierę. A wysiłek w jej przypadku sprawia o wiele większą satysfakcję, jak ona w towarzystwie ojca, Dr Walter Bartoli , stosowała raczej niekonwencjonalne metody, całkowicie kontrastujące z konwencjonalnymi książkami trenerskimi.
Bartoli wdarł się do Top 100 w 2003 roku i był w stanie przebić się do Top 50 już w następnym roku. W 2006 roku została graczem Top 20 i od tego czasu jest jedną z nich; to 7 kolejnych lat w Top 20, nie lada osiągnięcie. Aby nadać temu pewną perspektywę, tylko 4 kobiety z obecnej Top 20 zdołały osiągnąć podobny rodzaj spójności, top 4 Sereny, Szarapowej, Azarenki i Radwańskiej. Możesz to przypisać całemu zaangażowaniu i czasowi, które Marion zainwestowała w tenisa.
Niewiele można zaprzeczyć jej dziwacznym manierom na korcie – bieganie na miejscu, stukanie w deski, machanie rakietą w cieniu – wszystko to w pewnym sensie składa się na to, że jest tym, kim jest.
Jest też dość przemyślaną i refleksyjną postacią, kiedy zaczyna mówić i taką, która jest całkiem komfortowa, gdy jest trochę obojętna: Cóż, tak, bycie innym zawsze było częścią mojej osobowości. Myślę, że bycie takim jak ten drugi jest trochę nudne. Naprawdę rozumiem, że jestem trochę inna i robię coś, czego nie wszyscy robią absolutnie.
I właśnie dlatego zwycięstwo Marion na Wimbledonie w tym roku jest powodem do radości. Zamiast czepiać się maniery i poglądów bohaterki, powinniśmy świętować jej sukces. To zwycięstwo obojętnych metod, zwycięstwo oderwania się od normy, zwycięstwo ludzi pozostawionych w centrum. WTA opowiada się za Silne jest piękne kampania przez cały sezon; Marion Bartoli, na swój własny, wyjątkowy sposób, jest tak silna i piękna, jak tylko się da.
