Jeśli zajdzie potrzeba przywrócenia blasku turniejom Szwajcarskiej gwiazdy, ciągły spadek jednoręcznego bekhendu pod jego nieobecność powinien wystarczyć.
Osiem lat temu Martina Navratilova podsumowała problem jednoręcznego bekhendu w dzisiejszej grze: „Praktycznie potrzeba geniuszu, żeby trafić [jednego]” – powiedziała.
czy możesz obejrzeć Super Bowl na Amazon Prime?
Ta wielka czesko-amerykańska mistrzyni sama użyła gry jednoręcznej, aby zdobyć 18 tytułów Wielkiego Szlema w grze pojedynczej w latach 1978–1990. Jednak zanim wypowiedziała te słowa, w 2016 r., liczba udarów spadała – ich użycie, choć nie popularność – przez prawie pół wieku. W zeszłym tygodniu ten zjazd osiągnął kolejny kamień milowy, gdy Stefanos Tsitsipas wypadł z pierwszej dziesiątki rankingu ATP i nie pozostawił bez jednoręcznego bekhendu po raz pierwszy od uruchomienia rankingów komputerowych w 1973 r. Stan udaru jest jeszcze poważniejszy w przypadku kobiet, gdzie 36-letnia Tatjana Maria, zajmująca 47. miejsce, jako jedyna w pierwszej 60.
Navratilova miała rację: w miarę ewolucji sportu i spędzania przez graczy coraz więcej czasu na uderzaniu z linii podstawowej, coraz trudniej było przetrwać atak uderzeń w ziemię jedną ręką.
Jednoręczny bekhend Justine HeninPrzez większą część XX wieku, kiedy normą było szybkie rzucanie siecią, jednoręczny bekhend był zwykle atakiem typu „seat” lub „flat drive”. Było to szczególnie skuteczne przy strzałach z podejścia i odbiorach serwisu. Jednak w miarę jak w XXI wieku podstawowe bitwy nabierały tempa, używanie broni jednoręcznej oznaczało generowanie wystarczającej prędkości główki rakiety i wystarczająco dobre wyczucie czasu podania piłki, aby dopasować się do tempa i rotacji górnej uderzeń po ziemi pochodzących z drugiej strony rakiety. internet. Obserwując Rogera Federera czy Justine Henin wykonujących zamachy tak szybko i z wdziękiem, można zrozumieć, co Navratilova miała na myśli, mówiąc, że dzisiaj potrzeba geniusza, aby oddać strzał.
Pod względem estetycznym wysiłek był tego wart. W epoce serwisu i woleja istniały stylowe gry jednoręczne; Twarde cięcie Kena Rosewalla i kąśliwy szept Evonne Goolagong o kawałku to dwa najwspanialsze uderzenia każdej epoki. Ale ogólnie rzecz biorąc, im trudniej było używać urządzenia jednoręcznego, tym bardziej wyszukane i piękne stawało się oglądanie. Federer, Henin, Stan Wawrinka, Richard Gasquet, Carla Suarez Navarro, Nicolas Almagro, Gustavo Kuerten, Tommy Haas, Amelie Mauresmo i Dominic Thiem należą do współczesnych graczy, którzy mają pamiętną elegancję gier jednoręcznych. Tak naprawdę niewielu fanów omdlewa dziś na myśl o jakimkolwiek ujęciu Inny niż długi, płynny bekhend jedną ręką. Atrakcyjność większości serwisów, forhendów, wolejów i dwuręcznych bekhendów wynika z ich dobrej pracy. Tylko praca jedną ręką, z możliwością dłuższej pracy w górę i z dala od ciała, daje nam coś ekstra – coś zrobionego pozornie wyłącznie ze względu na piękno – do docenienia.
Upadek jednoręczności był przewidywalny. Większe rakiety, wolniejsze korty, bardziej przyczepne struny i, co najważniejsze, pojawienie się mniej trudnego dwuręcznego bekhendu zdawało się oznaczać zagładę uderzenia już w latach 90-tych. Federer, Wawrinka, Henin, Thiem i kilku innych zawodników utrzymali formę w walce o tytuł major, podczas gdy Ash Barty wspiął się na pierwsze miejsce po tym, jak swoim głównym uderzeniem z tej strony wykonała uderzenie jedną ręką. Jednak najnowsza grupa zawodników obu turniejów – Carlos Alcaraz, Jannik Sinner, Iga Świątek, Aryna Sabalenka, Daniił Miedwiediew – wszyscy mają doskonałe dwuręczne bekhendy.
gram w tenisa po francusku
Dzieje się tak dlatego, że choć uwielbiamy oglądać grę jednoręczną, korzystanie z niej jest trudnym kompromisem.
Strzał ma swoje zalety. Masz bardziej naturalne cięcie, możesz rzucić piłkę krótko lub trafić za nią do siatki, a ponieważ chwyt jest podobny do chwytu bekhendowego z woleja, ułatwia grę przy siatce.
Im trudniejszy stawał się jednoręczny bekhend, tym piękniejsze stawało się oglądanie.
Ale sądząc po wynikach na poziomie profesjonalnym, obecnie minusy przeważają nad plusami. Nie będziesz tak dobrze oddawał serwisu, trzymając jedną rękę na rakiecie, a w starciu z dwuręcznym przeciwnikiem będziesz w niekorzystnej sytuacji od linii bazowej. Thiem i Denis Shapovalov to przykłady zawodników, którzy odnosili sukcesy w grach jednoręcznych, ale nie trafiali do siatki na tyle, aby w pełni to wykorzystać. Ich bekhendy należą do najbardziej spektakularnych uderzeń w sporcie, ale nie dostają żadnych dodatkowych punktów za styl. Jeśli przeciwnik potrzebuje punktu, będzie serwował na bekhend. Od 2019 roku Thiem jest jedynym graczem, który wygrał turniej wielkoszlemowy jednoręcznym bekhendem, ale obecnie zajmuje 92. miejsce w rankingu. Shapovalov jest 121.
Wydaje się, że gra jednoręczna należy już do przeszłości w drużynie WTA, gdzie dwuręczny bekhend jest często najpewniejszą bronią gracza. Ale wśród mężczyzn nie jest całkiem martwy. Tsitsipas może wkrótce wrócić do czołowej dziesiątki, a jeszcze w styczniu ubiegłego roku dotarł do ważnego finału. Grigor Dimitrov i jego jednoręczny zawodnik nadal znajdują się w pierwszej piętnastce. Z kolei 21-letni Lorenzo Musetti podtrzymuje tradycję cieszących się zainteresowaniem publiczności ujęć. Jednak to dwuręczny rodak Musettiego, Sinner, wspiął się znacznie wyżej w rankingach.
Jednoręczny bekhend Rogera FedereraDwuręczna top 10 ATP nasuwa mi pytanie: jak Federer tego dokonał? Jak udało mu się wygrać 20 turniejów major jedną ręką? Kiedy przeszedł na emeryturę, można go było opisać jako ostatniego wielkiego męskiego gracza XX wieku. Nauczył się gry w latach 90., obserwując Stefana Edberga, Pete'a Samprasa, Borisa Beckera – wszystkich gości, którzy wygrywali jednoręcznym bekhendem – a także serwisem i wolejem. Federer, dla kontrastu, wygrał w sposób XXI wieku, (w większości) od pozycji bazowej, za pomocą bekhendu z innej epoki.
Gdyby Federer pojawił się 10 lat później, mógłby użyć broni dwuręcznej. Jeśli tak, jego gra prawdopodobnie nie byłaby tak płynna, różnorodna i artystyczna jak ta, którą znaliśmy. Na szczęście dla nas – ale może dla niego trudniej – że przybył, kiedy to zrobił. Musiał być, jak powiedziałaby Navratilova, wręcz geniuszem, żeby oddać ten strzał, a my mieliśmy okazję zobaczyć, jak to robi.
W tym tygodniu po raz pierwszy w historii tenisa w rankingach ATP nie było jednoręcznych bekhendów.
— TENIS (@Tenis) 24 lutego 2024 r
W 2023 roku odliczaliśmy najlepsze w historii… ale kto znalazł się na szczycie naszej listy? https://t.co/CxjTTq8Klj
Najlepsze jednoręczne bekhendy ery otwartej:
- Nr 20: Gabriela Sabatini
- Nr 19: Dominic Thiem
- Nr 18: Amelie Mauresmo
- Nr 17: Guillermo Vilas
- Nr 16: Gaston Gaudio
długa rakieta tenisowa
- Gdy. 15: Evonne Golagong
- Nr 14: Tommy Haas
- Nr 13: Billie Jean King
- Nr 12: Ash Barty
- Nr 11: Nicolas Almagro
- Nr 10: Arthur Ashe
- NIE. 9: Stefan Edberg
- Nr 8: Carla Suarez Navarro
- Nr 7: Rod Laver
- Nr 6: Gustavo Kuerten
- Nr 5: Richard Gasquet
- Nr 4: Ken Rosewall
- Nr 3: Stan Wawrinka
- Nr 2 Justyna Henin
- Nr 1 Rogera Federera
