Dwukrotna finalistka zwyciężyła 4:6, 6:3, 6:1 w piątkowe popołudnie w Queens.
Powrót do rywalizacji w sporcie indywidualnym ma brutalny wymiar. Przynajmniej gracze sportów zespołowych rzadko grają w każdej minucie meczu i mają kolegów, którzy mogą dzielić podwójne ciężary: presję i wykonanie.
Ale w tenisie musisz oddać każdy strzał, drut za drutem. Jak powiedziała Martina Navratilova, gra meczowa po długiej przerwie może sprawić, że głowa dosłownie zacznie pulsować, co jest częścią udręki towarzyszącej zmaganiu się z utalentowanym przeciwnikiem i odzyskaniu koordynacji we wszystkim, od stóp napędzających ruch po biodra, ramiona i dłonie które generują prędkość główki rakiety. Jak śpiewał Neil Young: „W obrazie jest więcej, niż się wydaje”.
Young zaśpiewał te teksty na albumie o trafnym tytule z okazji dzisiejszego meczu trzeciej rundy US Open pomiędzy dwiema zawodniczkami pragnącymi powrócić, Caroline Wozniacki i Jennifer Brady: Rdza nigdy nie śpi . Wozniacki potrzebowała dwóch minut i dwóch godzin, aby wygrać 4:6, 6:3, 6:1. Jednak po drodze wyszło na jaw, jak bardzo każda z nich musi stać się bystrzejsza, jeśli ma co tydzień rywalizować z najlepszymi w grze.
Przed meczem nie miało większego znaczenia, że Wozniacki był na 623. miejscu, a Brady na 433. W końcu każdy z nich był kiedyś w elicie, Wozniacki numer jeden na świecie i mistrz Australian Open 2018, Brady półfinalista US Open 2020 i Australijczyk Otwarty finalista w przyszłym roku. Wozniacki przeszedł na emeryturę w styczniu 2020 roku, a Brady opuścił dwa lata zawodów z powodu kontuzji kolan i stóp. Jednak tego lata każdy z nich wrócił, 33-letni Wozniacki, aby bez presji pomóc w większej liczbie zawodów, a Brady chciał wznowić karierę przerwaną w połowie wspinaczki.
Wozniacki ma obecnie 41-13 lat w Flushing Meadows.
© 2023 Roberta Prange’a
Kontrast stylów tego pierwszego spotkania był bardzo atrakcyjny. Brady, pięć lat młodszy od Woźniackiego, posiadał potężny arsenał, który często wykolejał Duńczyka na późnych etapach wielkich turniejów. Gra Brady'ego jest podręcznikowo współczesna: świetny serwis, po którym często następuje miażdżący forhend. Woźniacki osiągnął szczyt dzięki atutom drużyn baseballowych z minionej epoki: szybkości i obronie. Nazwij to zwrotem plus sześć.
W początkowej fazie meczu widoczny był ból głowy, o którym wspominała Navratilova. Żadna z nich nie mogła znaleźć najlepszej formy. Przerwy serwisowe i punkty przerwania pojawiały się i znikały. Zgodnie z przewidywaniami wiele z tych momentów znajdowało się pod kontrolą bardziej agresywnego Brady'ego. Przy stanie Wozniacki serwującym przy stanie 2:3 Brady poddał dwie reklamy po źle oddanych strzałach. Brady, korzystając z własnego serwisu, wydostała się z deficytu 3-3, 15-40 dzięki świetnemu wolejowi z forhendu i świetnemu serwisowi z kopnięciem.
Potem nastąpił pierwszy poważny zwrot akcji. Brady zaczął się kręcić. W pewnym stopniu było to wynikiem jej potężnego forhendu, który dyktował tempo wielu rajdów. Ale przy innym Wozniacki był niechlujny. Forhend zawsze był jej słabszą stroną, w najgorszych momentach nie był ukształtowany ani przenikliwy. Przez cały pierwszy i drugi set często leciał długo. Z 4-all w pierwszej rundzie Brady zdobył 19 z 23 punktów i podwyższył 6-4, 2-0, 40-15.
Teraz przyszła kolej Brady'ego, aby stracić koncentrację. Przy stanie 2:0, 40:30 popełniła podwójny błąd. Woźniacki złamała się i wytrzymała. Gdy Brady szybko przejął kontrolę nad meczem, wszystko szybko potoczyło się w przeciwnym kierunku, jej praca nóg była źle poinformowana, zamachy były o wiele za późno i umięśnione. „To znaczy, bardzo chciałbym utrzymać intensywność” – powiedział Brady. „Z biegiem czasu poczułem, że nogi stają się coraz cięższe. Zaczęła mnie tam łamać, robiąc tylko kilka dodatkowych jaj. Moja piłka po prostu nie była tak ciężka i tak silna, jak w pierwszym secie.
Wyjątkowa umiejętność wyczuwania zmęczenia fizycznego i psychicznego przeciwników była od dawna supermocą Wozniacki. Świadoma, że może teraz znaleźć spokojny rytm bez obawy, że zostanie uderzona z kortu, Wozniacki przyjęła swoją zwyczajową strategię ruchu i konsekwencji.
caro ma na sobie naszyjniki z imionami swoich dzieci 🥹 #My otwarci pic.twitter.com/fObTy7HmVg
— Kanał tenisowy (@TennisChannel) 1 września 2023 r
Kiedy Brady nie był w stanie szybko otworzyć meczu, rakieta Wozniackiego zamieniła się w coś w rodzaju pęsety, ostrożnie wydobywając jeden błąd po drugim od przeciwnika, który był coraz bardziej niezdolny do skutecznego narzucania się. „Powoli zacząłem się wycofywać, wszystko układało się po mojej myśli” – powiedział Wozniacki. „Poczułem, że dynamika trochę się zmieniła, a potem zauważyłem, że ona też zaczęła być trochę zmęczona, kiedy mieliśmy długie rajdy. Byłem tym podekscytowany.”
Kiedy Wozniacki zwyciężyła w drugim secie, niemal nie można było sobie wyobrazić, że przegrała trzeciego seta. Trzymając nogę na pedale gazu całkiem sprawnie w porównaniu ze zmęczonym Bradym, Wozniacki z łatwością podjęła decyzję. „Myślę, że fizycznie czułam się świetnie” – powiedziała. „To mój pierwszy mecz składający się z trzech setów po powrocie. Czuję się z tym świetnie. Moje ciało czuje się idealnie, pukam w drewno. Dla mnie to także duży krok, ponieważ nigdy nie wiadomo, jak zareaguje twoje ciało po tylu latach nieobecności w grze i rozegraniu długiego meczu. Czułem się dobrze? Poczułem, że gdybym musiał, mógłbym zagrać jeszcze kilka setów.
Wozniacki po raz siódmy w karierze przechodzi do czwartej rundy US Open. Ostatni raz wydarzyło się to w 2016 roku, na długo przed ślubem i urodzeniem dwójki dzieci. Było to także zanim Wozniacki pracowała jako analityk Tennis Channel i ESPN – serię występów, które pochwaliła po dzisiejszym meczu. „O wiele łatwiej jest zobaczyć wszystko z zewnątrz niż na korcie” – powiedział Woźniacki. „Myślę, że dzięki temu również wiele się nauczyłem. Myślę, że widzę wszystko całkiem wyraźnie.”
Tegoroczny bieg oznacza także, że Wozniacki jako nastolatka w wieku 20 i 30 lat awansowała do 1/8 finału US Open. „Myślę, że to całkiem fajne” – powiedziała. „Myślę, że gdybyś zapytał mnie, gdy dorastałem, i powiedział, że zrobiłbym to, odpowiedziałbym: Nie ma mowy. Długowieczność, możliwość powrotu po urodzeniu dzieci, a także zajście daleko w turnieju w tak młodym wieku, to coś, z czego jestem bardzo dumny i czego nie uważam za coś oczywistego. Oczywiście trudno sobie wyobrazić kogoś, kto tak mocno zbudował swój sukces na sprawności i wytrwałości, uznając jakiekolwiek zwycięstwo za coś oczywistego.
