Bull of the Pampas: Guillermo Vilas, na zdjęciu na US Open 1982. (Obrazy Getty'ego)
Na długo przed rządami bezwzględnego Rafaela Nadala był inny leworęczny, który ukradł milion serc swoją powiewną grzywą i meczem. Młody człowiek został ogłoszony jako Byk Pampasów. Fani mdleli nad nim, jakby należał na scenie z artystą reggae Bobem Marleyem. Kiedy French Open jest tuż za rogiem, warto pamiętać o człowieku, którego osiągnięcia stanowią kontekst dla osiągnięć panującego króla gliny.
Ponad trzydzieści pięć sezonów temu podekscytowani fani paradowali na ramionach Guillermo Vilasa, chwilę po tym, jak rozdał bajgla w czwartym secie, pokonując Jimmy'ego Connorsa 2-6, 6-3, 7-6, 6-0. Podczas ostatniego US Open, które odbyło się w West Side Tennis Club w Forest Hills w 1977 roku, Amerykanie uznali za stosowne świętować własną porażkę. Southpaw zaskoczył Connorsa w tym epokowym dniu, robiąc częste wypady do sieci, aby zdobyć zwycięstwo błyskotliwym fortelem. Tłumy wybuchły radością, spontanicznością i uczuciem, które przekroczyły dumę narodową i objęły szczerą Argentyńczyka. Vilas miał niesamowitą zdolność wywoływania pasji, dogadzając fanom swoim blaskiem.
zawód tenisisty
Pamiętne zwycięstwo Vilasa w US Open nastąpiło w okresie ogromnego sukcesu. Argentyńczyk wygrał 17 tytułów w 33 turniejach w ciągu roku, w tym jego jedyny tytuł French Open. Prawie 29 lat później Nadal naśladował znak Vilasa z 53 kolejnych zwycięstw w meczach na glinie. Majorkańczyk pokonał Rogera Federera 6-7 (0), 7-6 (5), 6-4, 2-6, 7-6 (5) w sensacyjnym finale Rome Masters 2006, by dorównać temu wyczynowi. Nadal przedłużył passę do niesamowitych 81 meczów, zanim Federer w końcu interweniował w Hamburgu 2007.
Ale potem, jak przypomniał sam Vilas, ustanowił znak w jednym sezonie. Ale dla kontrowersyjnej rakiety ze spaghetti, Vilas mógł wygrać aż 82 mecze z rzędu. Nawet gdy wydawało się, że jego przeznaczeniem jest przedłużenie biegu, Vilas potknął się w niezwykłych okolicznościach. Ilie N?stase niepokoił Vilasa rotacją i zmiennym odbiciem, wspomagany przez specjalnie naciągniętą rakietę, w finale turnieju Aix-en-Provence w październiku tego samego roku.
cnn historia późnej nocy
Argentyńczyk stawiał opór duchem, ale starał się znaleźć jakikolwiek rytm. N?stase wykorzystał mocne podkręcenie i nierówne odbicie, aby zdobyć pierwsze dwa sety – 6-1, 7-5. Zirytowany nadmierną przewagą rakiety, Vilas w proteście opuścił boisko. Mecz mógł zostać przegrany, ale odważna i uczciwa odpowiedź Vilasa wzmocniła establishment. ATP zakazała stosowania rakiety naciągniętej spaghetti wkrótce po incydencie, usprawiedliwiając stoisko Vilas. Wygrał Australian Open w 1978 i 1979 roku, zdobywając cztery główne tytuły.
Przyjaciel czy wróg: Villas (L) i Ilie Nastase (R), na zdjęciu w 2009 roku, oglądają akcję podczas French Open w Roland Garros w Paryżu we Francji. (Obrazy Getty'ego)
Zwycięstwo Nadala w Madrycie w zeszłym tygodniu było jego 40NStytuł sądu glinianego i 55NSogólnie. Vilas zdobył 46 tytułów na kortach ziemnych w karierze 62 tytułów. W epoce, gdy rakiety były tylko narzędziami pomagającymi w ekspresji trzymającego je artysty, Vilas mógł wydobyć mocny obrót. Jego przebiegłość i umiejętności z jego giętkim nadgarstkiem i sprytne użycie kąta na główce rakiety pomogły mu dokuczać i szydzić z przeciwników. Osiągnięcia Vilasa pojawiły się w epoce, w której gracze spędzali czas między punktami, dostosowując swoje struny. Argentyńczyk miał potężny forhend do ataku i niezawodny cios w obronie. Z czasem Nadal z pewnością przekroczy liczbę tytułów Vilasa. Liczby zginą, ale jego dziedzictwo zwycięży.
Materiały na główce rakiety i charakter strun uległy drastycznym zmianom w ciągu ostatnich dwóch dekad, zmieniając ją w broń. Współczesne struny do rakiet są w stanie cofnąć się do piłki, aby nadać rotację, zanim wrócą na swoje miejsce. Urok Vilasa potęguje fakt, że dzięki sprzętowi swoich czasów mógł osiągnąć potworne obroty. Chociaż Vilas nigdy nie był tak konsekwentny jak Nadal, zawsze był przerażającym przeciwnikiem na czerwonych łupkach Europy i brzydkich zielonych wariantach w USA. W jednym wielkim sezonie osiągnął więcej niż wielu w całej karierze, przeskakując od jednego zwycięstwa do drugiego.
Argentyńczyk musiał również radzić sobie z błyskotliwością Bjorna Borga przez większość jego rozkwitu. Vilas pokonał Borga w fazie każdych rund w Masters 1975 (turniej na zakończenie roku), ale potem musiał ponieść 12 przegranych z rzędu. Ból związany z przegraniem dwóch finałów na Roland Garros (1975, ’78) i ćwierćfinałów na Wimbledonie (1976) tylko uwydatniał nerwowość za każdym razem, gdy walczył z Borgiem. W przeciwieństwie do dzisiejszych rywali, którzy doświadczają między sobą jednolitej uprzejmości, lata 70. były czasem niepokoju. Już wtedy Borg i Vilas byli przyjaznymi rywalami w odejściu od urazy między graczami tamtej epoki.
Rakieta tenisowa w rozmiarze 23
Zazwyczaj jednak na drodze nie było prawdziwych przyjaciół. Ponura Vilas nie była wyjątkiem. Mimo wszystkich swoich sukcesów Vilas był głęboko myślącym samotnikiem, który oddawał się filozofii i poezji. Southpaw zajmował się w swojej książce pustką w życiu Sto dwadzieścia pięć. Przynajmniej to jest jedna rzecz, której ani Borg, ani Nadal nie mogą uzurpować sobie po rodowitym Mar del Plata. Nawet w czasach jego świetności tomik poezji przyniósł Vilasowi więcej pieniędzy niż czas spędzony na dworze. Mroczne, posępne refleksje w książce nie zasługiwały na wzmiankę krytyków, ale jego wielbiciele nie przejmowali się tym mniej.
Legendy: Bjorn Borg i Vilas pozują przed finałem męskich singli podczas French Open 1978. Borg wygra mecz. (Obrazy Getty'ego)
Najbliższym kumplem Vilasa był Ion Tiriac, który został jego trenerem w 1977 roku. Kontrakt między nimi poprzedził niezrównaną passę Argentyńczyków w tym roku (145-14). Wielu uważa, że krzepki Rumun przyniósł Vilasowi bardzo potrzebne skupienie, poza tym, że pomógł mu poprawić jego serwis. Żądny przygód Rumun był również w stanie przekonać Vilasa do częstszego angażowania się w siatkówkę. To właśnie ta taktyka pozwoliła Vilasowi przejąć trasę w tym wielkim sezonie i wywrócić Connorsa do góry nogami w jego własnym legowisku. Ale Argentyńczyk był poszukiwaną gwiazdą, a piękne kobiety nigdy nie były zbyt daleko, by go rozpraszać na każdym kroku. Poza tym Vilas traktował tenis jako jedno z wielu życiowych zawodów. To ta passa w nim, która szukała życia tak samo jak tenisa, mogła zapobiec większej spuściźnie Argentyńczyka.
Guillermo Vilas był piratem, który najechał z powodzeniem, ale nigdy nie mógł rządzić jak król. Choć Vilas był dobry na boisku, to jego introspekcyjna passa i uduchowione refleksje na temat życia sprawiły, że zyskał uznanie jego uwielbiających fanów na całym świecie. Zbiór czterech głównych kierunków w ośmiu finałach nie oddawał świetności Ameryki Południowej. Podczas gdy wielka parada w 1977 roku prawie ugruntowała jego dziedzictwo, to jego emocjonalna szczerość odcisnęła piętno na duszy tenisa. Do tego stopnia, że każda narracja o kortach ziemnych byłaby niekompletna bez rozdziału lub dwóch na temat Byk Pampasów.
