Czy rozwój coachingu na korcie w tenisie zmieni sposób, w jaki oceniamy jego mistrzów i ich umiejętności rozwiązywania problemów?
serwowanie tenisa chwytowego
W zeszłym tygodniu podczas półfinału z Jannikiem Sinnerem na turnieju Roland Garros Carlos Alcaraz stanął na wysokości zadania, zagrywając w ważnym punkcie. W tym samym czasie jego trener, Juan Carlos Ferrero, usiadł do przodu na swoim miejscu po drugiej stronie kortu, złożył ręce i uderzył nimi po lewej stronie klatki piersiowej.
Jeden z komentatorów, który być może żył jeszcze w czasach, gdy w tenisie sygnały taktyczne były zakazane, spekulował, że Ferrero namawiał Alcaraz, aby grał prosto z serca. Jednak każdy, kto przez lata śledził interakcje i słyszał nieprzerwane rozmowy między trenerem a zawodnikiem, mógł mieć inną interpretację: wyglądało to tak, jakby Ferrero wzywał do serwisu ciałem po stronie bekhendu przeciwnika. Kilka sekund później dokładnie w to miejsce Alcaraz umieścił piłkę z prędkością ponad 120 mil na godzinę i zdobył punkt.
Do lata 2022 r. rady udzielane przez Ferrero podczas meczów Alcaraz byłyby nielegalne. Przez większą część historii tenisa niewielu zawodników podróżowało bez pełnoetatowych trenerów, co pomogło sporcie rozwinąć etos samowystarczalności. Kiedy w latach 70. XX wieku zaczęli pojawiać się trenerzy, zakazano im udzielania porad podczas meczów. „Musisz to wszystko zrobić sam” – stało się ciężarem i dumą ludzi uprawiających ten sport.
To etos, który dla wielu z nas będzie trudny do pokonania.
W zdecydowanej większości przypadków stosuję się do zaleceń Juana Carlosa. Coach jest po to, aby Cię wspierać i udzielać najlepszych wskazówek. Zatem zgłaszam się. Jest wiele momentów, w których tak naprawdę nie wiem, co robić na korcie. W innych jestem sfrustrowany, bo nie mogę znaleźć odpowiedniego sposobu na grę. Carlos Alcaraz w wywiadzie dla L'Équipe
Myślałem, że po prawie dwóch latach od zalegalizowania coachingu pogodziłem się z nim. Największą korzyścią dla mnie jest to, że nie muszę się zastanawiać, czy trener i zawodnik oszukują, ilekroć się komunikują. Teraz możemy usłyszeć ich paplaninę i po prostu kontynuować mecz. Poza tym, niezależnie od tego, jak bardzo ich trenerzy są zaangażowani w podejmowanie decyzji pomiędzy punktami, gracze są w nich zdani na siebie. To oni muszą zaufać swojemu instynktowi pod presją i dostosowywać się na bieżąco.
Jednak obserwowanie, jak Alcaraz postępuje zgodnie z radą Ferrero w kluczowych momentach meczu Wielkiego Szlema, który ostatecznie wygrywa, było… dziwne. Wiem, że coaching jest częścią praktycznie każdego innego sportu, ale wciąż nie jestem przyzwyczajony do oglądania go tak wyraźnie i publicznie praktykowanego u nas, na tak dużej scenie, w sposób, który mógłby mieć wpływ na wynik majora.
Przez dziesięciolecia „wysyłanie sygnałów” miało w tenisie charakter podstępny i nadmiernie kontrolujący. Oskarżanie gracza o uzyskiwanie porad podczas meczu było podobne do oskarżania go o to, że nie potrafi rozwiązywać problemów zgodnie z właściwą tradycją tenisa. Pamiętacie skandal, który wybuchł, gdy Maria Szarapowa na polecenie swojej drużyny zjadła banana podczas finału US Open w 2006 roku?
Alcaraz i Ferrero, którzy w 2003 roku zwyciężyli w Rolandzie Garrosie, obejmują się po tym, jak w niedzielę ten pierwszy pokonał Alexandra Zvereva w pięciu setach.
© POBIERZ OBRAZY
To było oczywiste wtedy i tak jest teraz. Iga Świątek podczas meczów rozmawia ze swoim psychologiem sportowym. Coco Gauff jest podsłuchiwana przez Brada Gilberta za każdym razem, gdy gra. Każdy gracz może i powinien skorzystać z nowych zasad, jeśli to w czymś pomoże. W tym momencie zastanawiam się, ile czasu upłynie, zanim urzędnicy wpuszczą trenerów na boisko ze swoimi zawodnikami. Czy różniłoby się to czymś od tego, co mamy teraz?
Wyróżniam Alcaraza nie po to, aby go krytykować lub kwestionować jego wielkość, ale dlatego, że (a) jest twarzą przyszłości tenisa; oraz (b) on i Ferrero gadają tam i z powrotem tyle samo lub częściej niż jakikolwiek inny zespół w trasie.
Zespół Alcaraz świętuje swoje trzecie zwycięstwo w Wielkim Szlemie i pierwsze w Paryżu.
© AFP lub licencjodawcy
„Czasami robię wszystko, co mi każą, a czasami polegam na swoich uczuciach w danej chwili” – Alcaraz powiedział o swoich trenerach na Rolandzie Garrosie.
„W zdecydowanej większości przypadków stosuję się do tego, co radzi mi Juan Carlos” – wyjaśnił francuskiemu dziennikowi sportowemu Drużyna . „Coach jest po to, aby Cię wspierać i udzielać najlepszych wskazówek. Zatem zgłaszam się. Jest wiele momentów, w których tak naprawdę nie wiem, co robić na korcie. W innych jestem sfrustrowany, bo nie mogę znaleźć odpowiedniego sposobu na grę.
Zobacz ten post na InstagramiePost udostępniony przez Carlosa Alcaraza Garfię (@carlitosalcarazz)
który służy w tenisie
Alcaraz najwyraźniej nie czuje wstydu, przyznając się, że potrzebuje pomocy, a nie ma takiej potrzeby. Fani starej szkoły w końcu się do tego przyzwyczają, a inni gracze mogą chcieć to naśladować. W tej chwili Ferrero rozmawia ze swoim zawodnikiem częściej niż z jakimkolwiek innym trenerem; być może, widząc sukces Alcaraz, zawodowcy będą w przyszłości potrzebować od nich większego wkładu taktycznego.
Dlatego zastanawiam się: czy nowe podejście do coachingu zmieni odtąd sposób, w jaki oceniamy zawodników? Po jego zawrotnym zwycięstwie nad Alexandrem Zverevem na Rolandzie Garrosie napisałem, jak dobrze Alcaraz radził sobie z pokonywaniem kiepskiego seta i przezwyciężaniem go. Jednak patrząc wstecz na finał, jego nastawienie zaczęło się poprawiać pod koniec trzeciego seta, kiedy znajdował się po stronie boiska Ferrero i mógł słyszeć i widzieć jego wsparcie. Podczas tegorocznego Australian Open, kiedy Ferrero nie dotarł do Down Under, Alcaraz przegrał w ćwierćfinale z Zverevem w czterech setach.
Zobacz ten post na InstagramiePost udostępniony przez Carlosa Alcaraza Garfię (@carlitosalcarazz)
Zobaczymy, czy Alcaraz będzie wyznacznikiem trendów, a tenis stanie się bardziej duetem niż solowym występem. Jeśli tak się stanie, a umiejętność samodzielnego rozwiązywania problemów nie będzie tak istotna, coś zostanie utracone. Jak napisałem powyżej, kompromis jest taki, że nikt nie uzyska przewagi nielegalnie i ja to przyjmę.
Tak czy inaczej, coaching Ferrero nie sprawia, że Alcaraz jest mniej godny podziwu i mniej przyjemny do oglądania. Może nie należy go oceniać jak wielkich tenisistów z przeszłości, a bardziej jak supergwiazdy sportów zespołowych, takie jak Lionel Messi czy Steph Curry. Wiemy, że mają trenerów, którzy namawiają ich do zagrania, ale to nie umniejsza naszego zdumienia tym, jak wspaniale i często sprawiają, że działają.
