„Był w dobrej formie, był szybki i świetnie spisał się przy siatce” – powiedział rodak Tony Trabert, który był partnerem gwiazdy Pucharu Davisa i Hall of Famer.
© Archiwum Bettmanna
wskazówki dotyczące serwisu tenisowego
Był czas, kiedy dla tenisistów nic nie liczyło się bardziej niż Puchar Davisa. Niewielu wykazało swoje zaangażowanie w zawody z większą lojalnością niż Vic Seixas, który zmarł 5 lipca w wieku 100 lat.
Przez siedem lat z rzędu, od 1951 do 1957 r., Seixas reprezentował Stany Zjednoczone w finale Pucharu Davisa, zwanym wówczas „rundą wyzwań”. Wszystkie siedem rozegrano przeciwko potężnym Australijczykom. Ale tylko raz Seixas i jego rodacy triumfalnie podnieśli Puchar Davisa. Zwycięstwo to miało miejsce w 1954 roku w Sydney na oczach ponad 25 000 australijskich fanów na kultowych trawnikach klubu tenisowego White City. Rok wcześniej w Kooyong w Melbourne Seixas stracił piąte i decydujące uderzenie na rzecz Kena Rosewalla, genialnego Australijczyka, zwanego później „Maszyną do głaskania Doomsday”.
Ale rok 1954 był inny. Runda wyzwań rozpoczęła się, gdy Trabert pomścił swoją porażkę z Hoadem. Pomimo wcześniejszej porażki z Rosewallem w ośmiu meczach z rzędu, Seixas rozegrał następnie jeden z najlepszych meczów w swojej karierze, pokonując w czterech setach zwinnego Australijczyka po raz pierwszy w swojej karierze. Jak zwykle Seixas zasłużył na zwycięstwo dzięki zwinnym ruchom, wyraźnym wolejom i, w tym przypadku, planowi gry polegającemu na atakowaniu słabszego forhendu Rosewalla.
Vic Seixas (po lewej, na dalszym boisku) i Tony Trabert grają z Kenem Rosewallem (po lewej, obok boiska) i Lewem Hoadem w grze podwójnej Pucharu Davisa na stadionie White City w Sydney w Australii. Ostatecznym zwycięstwem Amerykanie zapewnili sobie remis i po pięcioletniej suszy sprowadzili Puchar do Stanów Zjednoczonych.
© Archiwum Bettmanna
Gdy Stany Zjednoczone prowadziły 2:0, Seixas i Trabert mieli szansę przywieźć do domu cenny puchar po zwycięstwie w grze podwójnej nad Hoadem i Rosewallem. Nie było to łatwe, ale po czterech zaciętych setach Amerykanie wyszli zwycięsko i po raz pierwszy od 1949 roku sprowadzili do domu Puchar Davisa.
„To był wspaniały moment” – napisał w swojej książce Seixas, Tenis w Prime Time , „jeden z tych jedynych w życiu wrażeń i kulminacja wielu miesięcy przygotowań fizycznych i psychicznych”.
Wysiłek Seixasa w Sydney był zwieńczeniem jego kariery w Pucharze Davisa, podczas której ustanowił rekord 38-17. Poza Pucharem jego życiorys obejmuje zwycięstwa w grze pojedynczej na Wimbledonie (1953) i Mistrzostwach Stanów Zjednoczonych (1954), a także dodatkowe 13 tytułów Wielkiego Szlema w grze podwójnej mężczyzn (pięć) i mieszanych (osiem). Seixas został wprowadzony do Międzynarodowej Galerii Sław Tenisa w 1971 roku. Będąc od dawna najstarszym żyjącym członkiem, Seixas często żartował: „Wolałbym być najmłodszy”.
Vic Seixas jako nastolatek, uczył się w William Penn Charter School w Filadelfii i na Uniwersytecie Północnej Karoliny.
Elias Victor Seixas Jr. urodził się 30 sierpnia 1923 roku w Filadelfii. Jego ojciec pracował w branży zaopatrzenia w wodę. Jako jedynak Seixas towarzyszył ojcu w lokalnym klubie, a w wieku pięciu lat grał w tenisa.
W lokalnej szkole przygotowawczej Penn Charter Seixas pisał o tenisie, baseballu, bieżni, squashu i koszykówce.
„Zawsze uważałem się za sfrustrowanego gracza w baseball” – powiedział kiedyś. „Zostałem przy tenisie tylko dlatego, że byłem w nim lepszy”.
Seixas, jeden z najlepszych juniorów w kraju w latach 30., rozpoczął studia na Uniwersytecie Północnej Karoliny jesienią 1941 roku. Taki był ówczesny świat tenisa, że rok później Seixas zajął 9. miejsce w amerykańskiej lidze mężczyzn . W ciągu następnego ćwierćwiecza, od 1942 do 1966 roku, Seixas trzynastokrotnie znalazł się w pierwszej dziesiątce amerykańskiej listy rankingowej – w wieku kilkunastu lat, w wieku 20, 30 i 40 lat.
„Był w dobrej formie, był szybki i świetnie spisał się przy siatce” – powiedział Trabert.
Wybuch II wojny światowej tenisowe marzenia Seixasa zostały chwilowo pokrzyżowane. Zaciągnął się do Korpusu Powietrznego w 1942 r., a w 1943 r. został powołany do Sił Powietrznych. Następne trzy lata Seixas spędził jako instruktor pilotażu, a także służył w Nowej Gwinei i Tokio. Po powrocie na studia jesienią 1946 roku Seixas nadal łączył tenis, koszykówkę i squash, uzyskując tytuł licencjata. w handlu na Uniwersytecie Północnej Karoliny w 1949 roku.
W tamtych czasach gracze zazwyczaj mieli szansę na grę w dużych turniejach jedynie przez swoje krajowe stowarzyszenia. W 1950 roku USLTA (obecnie USTA) wysłała Seixasa, Arta Larsena, Shirley Fry i Doris Hart w trasę koncertową, która rozpoczęła się w Republice Południowej Afryki, udała się na północ do Europy i zakończyła na Wimbledonie. W swoich debiutanckich występach Seixas dotarł do ćwierćfinału Rolanda Garrosa i półfinału Wimbledonu.
wodoodporne buty do tenisa
„Mógłbyś podróżować po świecie i żyć jak król” – powiedział Seixas. Ponieważ była to era przed Open Open, jedynym sposobem, w jaki gracze zarabiali pieniądze, były różne i raczej przypadkowe formy rekompensaty uważane za „wydatki”, a także okazjonalne płatności pod stołem, które rzadko, jeśli w ogóle, osiągały czterocyfrową kwotę.
Przez lata, kiedy był jednym z dziesięciu najlepszych graczy na świecie, Seixas uzupełniał swoje dochody, pracując w sklepie swojego ojca. Pewnego razu, gdy klient zauważył, że nie widział się z Seixasem od jakiegoś czasu, Seixas odpowiedział, że gra w tenisa w Australii od trzech miesięcy. Klient powiedział, że nie trzeba jechać tak daleko, sądy są na końcu ulicy.
Przez lata, kiedy był jednym z dziesięciu najlepszych graczy na świecie, Seixas uzupełniał swoje dochody pracą w sklepie swojego ojca.
Choć Puchar Davisa był kwintesencją amerykańskiego momentu Seixasa, jego królewski awans nastąpił w 1953 roku. Rozstawiony na drugim miejscu na Wimbledonie Seixas dotarł do finału dzięki dwóm zwycięstwom w pięciu setach w ćwierćfinałach i półfinale nad parą wykwalifikowanych Australijczyków. Najpierw Lew Hoad, wówczas 18-letni geniusz, który potrafił oddać każdy strzał w książce (wyobraźcie sobie odpowiednie połączenie Lavera i Rogera Federera). Serwując do sześciu punktów w piątym secie (wówczas bez dogrywek), Seixas przegrywał do 40, by wydostać się z tej partii i ostatecznie wygrać mecz 5-7, 6-4, 6-3, 1- 6, 9-7.
W półfinale Seixas zmierzył się ze zręcznym leworęcznym Mervynem Rose. Przy wyniku dwóch setów do jednego przydała się kondycja Seixasa, który wygrał mecz 6:4, 10:12, 9:11, 6:4, 6:3. Finał był bardziej prozaiczny, Seixas pokonał nierozstawionego Duńczyka Kurta Nielsena 9:7, 6:3, 6:4. Jego nagroda za zdobycie najważniejszego tytułu w tenisie: 25-funtowy bon upominkowy do sklepu na Piccadilly Circus. Seixas kupił sweter.
Wspominamy członka Hall of Fame Vica Seixasa, twarz amerykańskiego tenisa, który zmarł w wieku 100 lat.
— Międzynarodowa Galeria Sław Tenisa (@TennisHalloFame) 6 lipca 2024 r
15-krotny mistrz major, w tym mistrzostwo Wimbledonu w grze pojedynczej w 1953 r.
Seixas został przyjęty do ITHF w 1971 roku. Nasze myśli są z jego przyjaciółmi, współpracownikami i rodziną. pic.twitter.com/Rkv8p8M2Jq
Rok później Seixas zwyciężył w grze pojedynczej na Mistrzostwach USA (obecnie znanych jako US Open), a tytuł zdobył w wieku 31 lat. Oprócz gry pojedynczej Seixas w tym roku wygrał także w grze podwójnej mężczyzn z Trabertem oraz w grze mieszanej z Doris Hart. W sumie w latach 1940–1969 zagrał na tym wydarzeniu rekordową liczbę 28 razy. Dopiero w 1966 roku, w wieku 42 lat, Seixas pokonał wschodzącego 20-letniego przyszłego członka Galerii Sław, Stana Smitha. Powiedział Smith w 2019 r Magazyn Nowy Jork artykuł: „Jego gra była trochę nerwowa z tym ładnym bekhendem, ale najbardziej pamiętam to, jak dobrze się poruszał”.
Kilka tygodni przed zwycięstwem nad Smithem na mistrzostwach trawy w Pensylwanii Seixas wygrał prawie czterogodzinny, epicki pojedynek z 22-letnim Billem Bowreyem, uzyskując obecnie niepowtarzalny wynik 32-34, 6-4, 10 -8.
Seixas na US Open 2014, a ostatnio ze swoim przyjacielem Allenem Hornblumem. „Pomimo swoich słabości fizycznych jest zawsze pełen optymizmu i pozytywnego nastawienia” – mówi Hornblum. „Facet został zbudowany tak, aby patrzeć w przyszłość i iść dalej, bez względu na przeszkody”.
Poza liniami Seixas serwował grę na różne sposoby. Trzykrotnie był kapitanem Pucharu Davisa w USA, a w 1971 roku został mianowany sędzią turnieju US Open. Pełnił także funkcję dyrektora tenisa w prestiżowym ośrodku Greenbrier Resort w Wirginii Zachodniej oraz nauczyciela w hotelu Hilton Hotel w Nowym Orleanie.
W 1989 roku Seixas przeniósł się do Północnej Kalifornii, gdzie przez ostatnie lata swojego życia mieszkał na obrzeżach San Francisco w The Club at Harbor Point, położonym w Mill Valley (hrabstwo Marin).
Joel Drucker, historyk z Międzynarodowej Galerii Sław Tenisa
