Andy
buty do gry w tenisa
roddick
po wygraniu US Open w 2003 roku.
Wprowadzony do tenisowej hali sław, Andy Roddick kontynuował amerykańską spuściznę tenisową po Samprasie i Agassim. Znany ze swojego dominującego serwisu i ofensywnego forhendu, Roddick wygrał tytuł US Open w 2003 roku, a nawet zajął pierwsze miejsce w rozgrywkach singli mężczyzn.
Ale nie mógł kontynuować startu, który miał w swojej karierze tenisowej. Wielu uważało, że jego gra została przyćmiona przez graczy takich jak Federer, Nadal, Djokovic. W tenisie chodzi o przetrwanie, a Roddick przeżył, walcząc o każdy punkt na korcie tenisowym z odwagą.
Styl gry
Główną zaletą Roddicka był jego potężny serwis. Niezależnie od tego, czy będzie to duży serw na linii, czy szeroki serw, wykonał je z najwyższą precyzją. Po tym ogromnym serwisie na ogół następował forhend, który był mocny i spleciony z tempem.
Na początkowych etapach swojej kariery Roddick polegał na tych dwóch broniach i pokonał takich jak Sampras, Chang i innych wielkich graczy. Jego uderzenia były jednocześnie potężne i dokładne.
Trzymając bekhend na boku, Roddick wygenerował wystarczającą moc forhendem, że wygrał wiele meczów, mimo że jego gra nie była zbyt zróżnicowana.
Andy
roddick
uderzenie forhendem podczas otwarcia Cincinnati.
Czynnik Federera
Każdy tenisista ma przeciwnika, który czasami dominuje i kwestionuje jego umiejętności. Był McEnroe dla Borga, Nadal dla Federera, Djokovic dla Nadala i tak dalej. Podobnie dla Roddicka był to Federer.
Wkrótce po zdobyciu swojego pierwszego ważnego tytułu w 2003 roku i zostaniu światowym numerem 1, przegrał z Federerem w Tennis Masters Cup (obecnie nazywanym finałami World Tour). Obaj spotkali się 24 razy, z Federerem prowadzącym w zdumiewającym 21 zwycięstwach do trzech zwycięstw Roddicka.
Było to na Wimbledonie 2009, gdzie obaj spotkali się po raz ostatni w finale majora. Mecz okazał się epicką rywalizacją, w której Federer w piątym secie pokonał Roddicka 16-14.
Roger Federer i Andy Roddick po epickiej bitwie podczas Wimbledonu 2009.
W każdym meczu, w którym grali, Roddick ciężko walczył z Federerem, a nawet przetrwał go w niektórych punktach. Ale Federer zagrał absolutnie najlepiej w kluczowych momentach, które gwarantowały mu zwycięstwo.
Zmiany w jego grze
Roddick z 2003-04 wykorzystał serwis i forhend do zdobycia punktów. Nie trzeba było więcej niż trzech uderzeń jego potężnym forhendem, by pokierować punktami. Jednak wraz ze wzrostem liczby dobrych powracających w postaci Hewitta, Federera, Djokovica, Roddickowi trudno było szybko zamknąć punkty.
Był zmuszony do rozgrywania dłuższych rajdów, zwłaszcza na bekhend i to nie było jego mocną stroną. To spowodowało, że Roddick ostatecznie zmienił swój styl gry, do tego stopnia, że był tym, który pchał piłkę, dopóki jego przeciwnik nie popełnił błędu.
Kontuzje i rozłam z trenerem
Podobnie jak wielu innych graczy, Roddick cierpiał z powodu kontuzji przez całą swoją karierę sportową, co kosztowało go drogo w rankingach. W 2007 roku doznał kontuzji ścięgna udowego i kolana.
Po kontuzjach nie mógł odzyskać pełnego potencjału i jego gra zaczęła spadać. Roddick miał Jimmy'ego Connorsa jako swojego trenera w latach 2006-2008. To właśnie w tym okresie zaczął zbliżać się do sieci znacznie częściej niż kiedyś.
To dało mu elastyczność w zdobywaniu darmowych punktów, ale także uczyniło go wrażliwym. Po odejściu Jimmy'ego Connorsa Andy miał swojego brata Johna Roddicka i Larry'ego Stefanki jako trenerów do końca swojej kariery.
Ostatni występ w US Open
Andy Roddick zagrał swój ostatni mecz przeciwko Juanowi Martinowi Del Potro w ćwierćfinale US Open w 2012 roku. Kariera naznaczona zwycięstwami, miażdżącymi porażkami i kilkoma poważnymi kontuzjami, Andy otrzymał owację na stojąco na Flushing Meadows.
Andy Roddick dziękuje publiczności po swoim ostatnim meczu
Można śmiało powiedzieć, że Andy Roddick jest jednym z najlepszych graczy, którzy kiedykolwiek grali na korcie tenisowym. Walczył do końca i gdyby zagrał dekadę wcześniej, jego wykres kariery byłby znacznie lepszy.
Dekada, w której grał, była świadkiem powstania tak wielu utalentowanych graczy i trochę niefortunne jest to, że był po prostu dobry na korcie, ale nie na tyle dobry, by pokonać najwyższego obrońcę.
