Rafael Nadal odrzucił wyzwanie Dominika Thiema
Istnieje wiele różnych sposobów na wygranie meczu tenisowego. Jeśli poprosisz profesjonalistę, natychmiast wyrzuci kilkanaście różnych strategii, które mogą pomóc pokonać przeciwnika w konkretnych okolicznościach konkursu. Niektóre sposoby są bardziej skuteczne niż inne, ale każdego dnia nigdy nie wiadomo, co może zadziałać najlepiej.
Półfinał mężczyzn podczas French Open 2017 był dniem, w którym ostro kontrastujące metody przyniosły podobne wyniki. Dwóch wielkich hitterów zmierzyło się z dwoma niestrudzonymi aporterami i wszyscy spodziewali się długich, choć niekoniecznie klasycznych bitew. Nie mogliśmy jednak przewidzieć, że w jednym meczu ofensywne uderzenie będzie tak skuteczne, aw drugim tak autodestrukcyjne.
chwyt typu shakehand do tenisa stołowego
Kilka notatek z półfinałów Andy Murray vs Stan Wawrinka i Rafael Nadal vs Dominic Thiem:
Co każdy może zrobić, gdy włączony jest tryb Stanimal?
Wawrinka wygrała po maratonie pięciosetowym z Murrayem
Przez większą część pierwszych trzech setów Murray wydawał się mieć Wawrinkę dokładnie tam, gdzie chciał. Dbał o swój serwis, zakręcając głęboko forhend, aby wyprowadzić piłkę ze strefy uderzenia Wawrinka, i odzyskując tyle piłek z powrotem do gry, aby wywołać błędy Szwajcara. Został nawet złamany w połowie pierwszego zestawu, aby uśpić Wawrinkę w fałszywym poczuciu bezpieczeństwa; kiedy otrzymał możliwość dokończenia seta 6-3, Wawrinka rzucił się na strzały i został złamany.
Ale granie w grę z kontr-uderzeniem polega na tym, że ryzykujesz zbudowanie rytmu dla przeciwnika. Podczas gdy Wawrinka trafiał dość dobrze w pierwszym secie, popełnił wystarczająco dużo przedwczesnych błędów – zwłaszcza w dogrywce – by przegrać swojego pierwszego seta w turnieju. W drugim secie te błędy zniknęły.
Widział wystarczająco dużo piłek rajdowych od Murraya, by wpaść w rowek od linii bazowej, a powolność powierzchni pozwoliła mu cofnąć się o krok i wykonywać swoje ogromne zamachy rakietą z regularnością. Pokonując Szkota dwa razy, aby zdobyć drugie 6-3, wydawał się grać dokładnie w ten rodzaj agresywnego tenisa, którego potrzebujesz, aby pokonać przeciwnika.
Murray jest światowym numerem 1 nie bez powodu i walczył zębami i pazurami, aby pozostać z Wawrinką w niektórych rajdach. A te wiece były długie i posiniaczone, przerywane głośnymi pomrukami obu mężczyzn i głośniejszymi wiwatami tłumu. To był tenis ziemny w najlepszym wydaniu – z całym testem fizyczności i wytrzymałości.
Murray ostatecznie wdarł się z powrotem do rywalizacji, a kiedy czwarty set przeszedł do tiebreakera, musiał wyobrażać sobie swoje szanse. Ale nie przewidział jednej możliwości – że bestia zostanie przebudzona.
„Stanimal” pojawił się już na krótko w meczu, podczas tych szybkich meczów w drugim secie. Ale gdy mecz przeszedł do dogrywki, bestia została uwolniona z pełną siłą. A tłum, wyczuwając, że zbliża się coś wyjątkowego, pogrążył się w meczu i podniósł atmosferę do czegoś przypominającego cyrk.
Nagle Wawrinka okładała zwycięzców z każdego centymetra kortu. Forhend, bekhend, overhead – nazwij to, miał to zakryte. A tłum ryczał na każdego z tych zwycięzców, grożąc, że wykrzyczy Murraya z meczu.
Tak groźna była obecność Wawrinka na korcie – zakończył z oszałamiającą liczbą 87 zwycięzców – że zdawała się spuszczać powietrze z samego życia Murraya. Nieczęsto zdarza się, że Murray cierpi z powodu utraty punktu, nie krzycząc w kierunku swojego pola gracza. Ale w tym piątym secie Murray nie miał nawet siły, by odwrócić się i spojrzeć na swojego trenera.
jak wygrać w tenisie
Może przyczynił się do tego brak wsparcia tłumu, ale czy naprawdę zrobiłoby różnicę, gdyby tłum był po jego stronie?
Podobnie jak Petra Kvitova po kobiecej stronie, Wawrinka ma trochę zwyczaju raz lub dwa razy w roku ujawniać swoją drużynę, której nie można przegapić, wygrywając praktycznie w każdym uderzeniu. A kiedy to robi, niewiele może zrobić każdy – nawet tak genialny obrońca jak Murray.
Więc pierwszy półfinał nauczył nas, że czysta obrona nie może zrobić nic, by przeciwdziałać bezbłędnej ofensywie, prawda? Zło.
Rafael Nadal nie może przestać prowadzić kursów mistrzowskich na korcie ziemnym
Rafa Nadal prawie nie przeszkadzał Dominic Thiem
Nadal był faworytem do półfinału z Thiemem, ale nie przytłaczającym. Niewielka większość ludzi spodziewała się, że Austriak zaatakuje Nadala swoimi nieubłaganymi uderzeniami w ziemię. Jego bicie Novaka Djokovica w ćwierćfinale było występem otwierającym oczy i wydawał się być gotowy na kolejny krok w swojej ewolucji jako zawodnik.
Ale jeśli następny krok oznacza rzucanie młotkiem i szczypcami przy każdej piłce, niezależnie od tego, co dzieje się po drugiej stronie kortu, nie pokona on w najbliższym czasie takich postaci jak Nadal.
To głupie powiedzieć, że Wawrinka był „zmierzony” swoim uderzeniem, ale dokładnie tak wyglądała jego gra w porównaniu z Thiemem. Wawrinka nie spieszył się, aby przyzwyczaić się do meczu i wybrał konkretne momenty, aby pokazać pełen zakres swojej mocy. Z drugiej strony Thiem wydawał się uważać, że wykonanie pełnych cięć piłki od samego początku było jedynym sposobem na pokonanie Nadala, a ta strategia szybko przerodziła się w katastrofę.
Być może Austriaka ośmielił fakt, że Nadal wydawał się zdenerwowany na początku. Dziewięciokrotny mistrz złamał się w swoim pierwszym meczu serwisowym, a w trzecim przepuścił rutynę, aby dać nadzieję wszystkim w obozie Thiem. Gdyby Hiszpan choć trochę wypadł z gry, Thiem miałby realną szansę na wywołanie zdenerwowania.
Ale Nadal będąc Nadalem, szybko wyrzucił z głowy te chybotanie i wydobył z siebie wszystko, aby utrzymać i objąć prowadzenie 2-1. A Thiem, który był Thiemem, kontynuował rzucanie się na piłkę przy każdej nadarzającej się okazji, mimo że zdawał sobie sprawę, że piłka wciąż wraca.
Szczególnie zdumiewające było to, że Thiem wybrał zwycięzców nawet wtedy, gdy został zepchnięty daleko poza linię bazową. W Rzymie wziął piłkę na wzrost, co zabrało Nadalowi czas, więc jego ciągła próba pociągnięcia za spust była uzasadniona. Ale tutaj wciąż próbował trafić zwycięzców z niemożliwych pozycji, a to trafiło w ręce Nadala.
Właściwie to było trochę zabawne. Ciągle robiłem zdjęcia Thiema wzlatującego w powietrze, obie stopy nad ziemią, gdy uderzał forhendem po forhendzie z całkowitym i całkowitym oddaniem. Ale w tych zdjęciach pojawiały się błędy, a ja zostałem z kilkoma spektakularnymi obrazami, które tak naprawdę nie oddawały prawdziwego obrazu.
W zeszłym tygodniu pisałem, że Thiem to wyjątkowy okaz, który potrafi generować ogromną moc z każdego strzału w rajdzie. I tak, ta umiejętność utrzymałaby go w całkiem dobrej pozycji przeciwko większości tras ATP na glinie. Ale przeciwko Nadalowi, kiedy podejmujesz tak wiele ryzyka w każdym punkcie, prędzej czy później na pewno zostaniesz spalony.
Oglądaj mecz Oregon ducks na żywo w Internecie za darmo
Podobnie jak Murray przeciwko Wawrinka, Nadal został rzucony w rolę kontratakującego w drugim półfinale. Ale w przeciwieństwie do Murraya, Nadal nie poświęcał swojemu przeciwnikowi zbyt wielu spojrzeń na odkładanie.
Pomimo przegranej Thiem będzie dumny z tego, że dotarł do półfinału
Rekord Nadala mówi sam za siebie, ale za każdym razem, gdy gra na powierzchni, przypomina nam, że opanował obronę na korcie w sposób, o jakim wszyscy inni gracze mogą tylko pomarzyć. Nawet gdy odzyskiwał pociski Thiema w martwym biegu, udało mu się nadać wystarczająco dużo tempa i obrócić piłkę, aby „jeden dodatkowy strzał” dla Thiema był nieco trudniejszy niż oczekiwano. A Thiem, który wydawał się coraz bardziej sfrustrowany przez nieustępliwą obronę Nadala, zaczął posyłać ten jeden dodatkowy strzał poza linię.
Trzeba powiedzieć, że Thiem zagrał dość zwyczajny mecz jak na standardy swoich poprzednich pięciu rund tego turnieju. Ale to właśnie modus operandi Nadala było przez cały okres jego panowania na kortach ziemnych – sprawić, by ten niezwykły wygląd wyglądał zwyczajnie.
Obrona Murraya nie wytrzymała dzisiejszej ofensywy Wawrinky, ale konsekwencja Nadala całkowicie zniszczyła grunt dzięki strategii ataku Thiema. To dlatego, że Nadal jest tylko trochę lepszy, trochę silniejszy i trochę bardziej wojownikiem. I to nie tylko w odniesieniu do Murraya, ale w odniesieniu do prawie każdego gracza.
„La Decima” może się wydarzyć w niedzielę, ale Wawrinka po raz kolejny spróbuje udowodnić, że perfekcyjna ofensywa może przebić niestrudzoną obronę. Czy jednak ktoś odważy się postawić przeciwko Królowi Gliny?
