Roger Federer i Rafael Nadal powracają i jak!
Współczesna historia męskiego tenisa jest zdominowana przez prawdopodobnie dwóch największych graczy wszechczasów – Rogera Federera i Rafaela Nadala. Legendy dzielą między sobą aż 35 tytułów Wielkich Szlemów, co jest niesamowitym wyczynem, biorąc pod uwagę głębię talentu w męskim tenisie.
Sezon tenisowy w 2017 roku wyszedł z historii, gdy szwajcarsko-hiszpański duet zdobył wszystkie cztery tytuły wielkoszlemowe w jednym roku kalendarzowym. Na przestrzeni ponad dziesięciu lat legendy po raz czwarty osiągnęły ten oszałamiający rekord w swojej karierze, gdy Nadal zdobył swój trzeci tytuł US Open na Flushing Meadows.
Federer i Nadal zgarnęli wszystkie cztery tytuły w 2006, 2007 i 2010 roku, a charyzmatyczny Rosjanin Marat Safin zdenerwował szwajcarskiego Maestro w półfinale Australian Open w 2005 roku. jak Federer i Nadal zakończyli rok jako dwaj najlepsi gracze w rankingu ATP przez sześć kolejnych lat z rzędu od 2005 do 2010 roku.
Podróż w głąb pamięci, 2006-07: era dominacji Fed
Roger Federer wygrał prawie wszystko, co było do wygrania w 2006 i 2007 roku
W latach 2006-07 szwajcarski maestro był prawie niezwyciężony. Na czele swojej kariery Federer był zwycięskim szaleństwem, zdobywając prawie każdy tytuł na nowo pisząc historię po drodze. Zarówno w 2006, jak iw 2007 roku Federer dotarł do wszystkich czterech finałów wielkoszlemowych i wygrał wszystkie z wyjątkiem French Open, który okazał się jego piętą achillesową, przynosząc wiele porównań ze swoim legendarnym poprzednikiem, Petem Samprasem.
Federer ostatecznie zdołał wygrać French Open w 2009 roku, choć fani jego największego rywala szybko zwrócą uwagę, że wczesne odejście Nadala z turnieju było prawdopodobnie dużym czynnikiem wpływającym na wynik. Leworęczny Hiszpan z potwornym dwuręcznym bekhendem odmówił Federerowi szansy na uderzenie w Kalendarz w 2006 i 2007 roku.
Pierwsza poważna rywalizacja Nadala poza kortami ceglanymi Rolland Garros miała miejsce podczas Wimbledonu w 2006 roku. Ale młody ogier musiał nauczyć się wielu sztuczek, zanim stał się poważnym zagrożeniem dla Szwajcarów. Natomiast finał Wimbledonu w 2007 roku okazał się epickim thrillerem z pięcioma setami, w którym Szwajcar zwyciężył Hiszpana, ale nie wcześniej niż ten ostatni ogłosił światu, że nie jest jednym kucykiem.
Nadal musiał czekać kolejny rok, zanim mógł zdobyć upragniony tytuł w kolejnym thrillerze z pięcioma setami, ale to na inny dzień.
2010: Nowe roszczenia do tronu – Rafael Nadal
2010 był rokiem, który należał do Rafaela Nadala
Hiszpan zanotował jedne ze swoich najlepszych występów w 2010 roku, zdobywając trzy ostatnie tytuły wielkoszlemowe tego roku po tym, jak przegrał Australian Open z powodu kontuzji kolana.
W sezonie tenisowym 2010 Nadal zdobył również swój pierwszy tytuł w US Open, a także ukończył „Złotą Szlemę Kariery” złotym medalem olimpijskim w grze pojedynczej na igrzyskach olimpijskich w Pekinie w 2008 r. – nawiasem mówiąc, osiągnięcie, które umknęło jego największemu rywalowi, Federerowi.
2017: Odrodzenie starego porządku świata
Powrót królów
Siedem lat i wiele kontuzji później sezon tenisowy 2017 był świadkiem odrodzenia legend. Ponieważ obaj gracze byli odsunięci na bok przez większą część 2016 roku, krytycy kwestionowali, czy którakolwiek z legend kiedykolwiek zdominuje świat tenisa na najwyższym poziomie gry.
Ale pod koniec pierwszych pięciu miesięcy 2017 roku Federer i Nadal przypomnieli nam, że błędem było ich tak szybko spisać na straty. Człowiek ze Szwajcarii zdominował Australian Open, pokonując Nadala w kolejnym epickim finale z wysublimowanym tenisem, kończąc jego pięcioletnią suszę wielkoszlemową i zdobywając tytuł Wimbledonu bez utraty seta.
Nadal, prawdziwy król gliny
Nadal dotrzymał swojej części umowy, wygrywając French Open po raz dziesiąty, udowadniając, że jest niekwestionowanym „Królem Gliny”. Inteligentna gra i dyscyplina trzymania się planu gry sprawiły, że Nadal zdobył dziś swój trzeci tytuł US Open na stadionie Arthura Ashe'a. Nieskazitelny tenis Hiszpana z kilkoma sprytnie zamaskowanymi dropami i szybką pracą nóg dobrze mu służył przez cały turniej.
U schyłku kariery legendy przeciwstawiły się wiekowi, aby nagrać jedne z najlepszych występów naszych czasów. Podczas gdy zagorzali fani wśród nas spodziewają się, że dobra passa będzie kontynuowana, sezon 2017 może być ostatnim migotaniem, zanim świeca się wypali. Kiedy ich dominacja faktycznie dobiegnie końca, tytuły i rekordy poza legendami również zostaną zapamiętane ze względu na wzajemny szacunek i podziw, jaki dzielą mimo rywalizacji o miano najbardziej wzorowych ambasadorów tego sportu.
