„Nigdy nie można być większym niż gra” – powiedział kiedyś Roger Federer, a przejście było zaskakująco płynne.
Po 20 latach zamrożenia świat męskiego tenisa w tym sezonie wreszcie zaczął się kręcić na nowo. Rafael Nadal i Andy Murray przeszli na emeryturę, a Novak Djokovic nie zdobył tytułu Wielkiego Szlema. Jak na zawołanie dwóch młodych nowicjuszy, Jannik Sinner i Carlos Alcaraz, zajęło swoje miejsca na szczycie gry i zaczęło dzielić między sobą główne nagrody.
System – chociaż tak naprawdę systemu nie ma – zadziałał. Przejście między pokoleniami wydaje się przebiegać płynnie. Jest to zaskoczeniem dla tych z nas, którzy od lat zastanawiają się i martwią, kto zajmie miejsce Wielkiej Trójki.
Logiczne było oczekiwanie odłogu po tak owocnym okresie, gdy o tron walczyli młodsi następcy. Ale doskonałość Sinnera i elektryczność Alcaraz uciszyły te obawy; Włoch i Hiszpan wyglądają na trwałych, popularnych mistrzów. To tak, jakby starzy gracze kręcili się w pobliżu, dopóki nie upewnili się, że bez nich ATP będzie w dobrych rękach.
Alcaraz wziął udział w trzech spotkaniach tej pary podczas tournée w 2024 r., a każde starcie było dalekosiężne.
© Obrazy Getty’ego z 2024 r
Najbardziej wyraźny obraz zmiany warty w 2024 roku pojawił się dla mnie podczas Rolanda Garrosa. Na początku turnieju 14-krotny mistrz Nadal po raz ostatni opuścił Court Philippe Chatrier. Dwa tygodnie później jego rodak i najbardziej oczywisty następca, Alcaraz, po raz pierwszy podniósł trofeum mistrza. Dziwnie było widzieć Nadala, który przez tak długi czas odgrywał rolę matadora na arenie z czerwonej gliny, po prostu podniósł rękę, opuścił głowę i po raz ostatni wyszedł przez drzwi i tunelem.
To te same drzwi – choć w innym mieście – przez które przeszedł przyjaciel Rafy, Roger Federer, po pożegnaniu z Pucharem Laver w 2022 roku. Jeśli pierwsze lata na emeryturze Nadala będą podobne do tych, jakie miał Federer, możemy być zaskoczeni, jak szybko odchodzi on ze sportu — a przynajmniej od sądu.
W latach 70., kiedy zacząłem śledzić tenis, starsi fani, gracze i pisarze nieustannie krytykowali ówczesnych mistrzów – Borga Connorsa, Vilasa – i nieprzychylnie porównywali ich z australijskimi legendami – Laverem, Newcombe, Rosewallem – którzy zmierzali w stronę tenisa. zachód słońca. Nowi chłopcy nie weszli do siatki, nie grali w deblu, potrzebowali dwóch rąk, aby uderzyć bekhend, rozpieszczała ich sława i pieniądze, nie zapłacili składek na zawodach amatorskich, mieli włosy za długie itp.
Kiedy Federer, Nadal i Murray byli w szczytowej formie, pomyślałem, że coś podobnego stanie się, gdy odłożą rakiety na kołek. Wyobrażałem sobie, że fani nadal o nich wspominają, opłakują ich, nieustannie, nieprzychylnie porównują z nimi kolejne pokolenia, kręcą głowami i mówią: „nikt nie jest już tak pełen wdzięku jak Roger” lub „żaden z tych młodych chłopaków nie walczy jak Rafa. ”
Nigdy nie będziesz większy niż gra. Rogera Federera
Ale tak się nie stało, a przynajmniej nie w takim stopniu, jak oczekiwałem. Jeśli już, to było odwrotnie. Szczególnie Alcaraz został całym sercem przyjęty. Niedawno słyszałem, jak amerykański reporter sportowy, którego głównym rytmem jest koszykówka NBA, opowiadał, że nigdy wcześniej nie widział sportowca takiego jak Alcaraz grającego w tenisa. Nie mogłem się całkowicie z tym nie zgodzić, ale chciałem też zapytać: „Pamiętasz, że właśnie mieliśmy Rogera Federera, prawda?” Z pewnością nie spodziewałem się, że będę mentalnie przypominał ludziom o istnieniu RF zaledwie dwa lata po jego przejściu na emeryturę.
Nie jest to zły problem dla tenisa. Wolę fascynować się nowym pokoleniem, niż tęsknić za poprzednim. Ale odejście Federera, a teraz Nadala i Murraya do historii, jest także twardym przypomnieniem o ostateczności końca każdej kariery.
Kiedy sportowiec odchodzi, on lub ona odchodzi. Jednak gra toczy się dalej, tournee nie przestają przemierzać świata, a my obserwujemy każdego, kto jest na boisku przed nami. Wimbledon zostanie rozegrany latem przyszłego roku i chociaż pomyślimy o Rogerze, Rafie czy Andym, nie będziemy im kibicować ani opadać szczęką na jednego z ich zwycięzców. Z jednej strony wydawało się, że Wielka Czwórka będzie z nami na zawsze; z drugiej strony, mam wrażenie, że siedziałem na korcie nr 1 na Wimbledonie pięć minut temu i oglądałem debiut 18-letniego Murraya w domowym turnieju Slam w 2005 r. lub siedziałem w sali konferencyjnej w Tenis biura magazynu w tym samym roku, oglądając po raz pierwszy pojedynek Federera i Nadala na turnieju Roland Garros.
Zobacz ten post na Instagramie
Odtąd Roger, Rafa i Andy będą należeć do YouTube. Jeśli brzmi to sterylnie i antyklimatycznie, jest to lepsze niż całkowite zapomnienie, do którego trafiali gracze i mecze wcześniejszych pokoleń, w czasach przed Internetem. Dzięki mediom społecznościowym żaden z dzisiejszych wielkich sportowców nie jest skazany na całkowite zniknięcie z życia swoich fanów. Murray powróci jako trener Djokovica w 2025 r. Federer pojawił się w kilku miejscach w 2024 r. – w filmie dokumentalnym, książce i podczas wygłoszenia przemówienia inauguracyjnego, które stało się wirusowe. Nadal zbudował już miniimperium akademii, które prawdopodobnie w przyszłości wykształci jednego lub dwóch sławnych graczy.
Ale sam świat tenisa się zmienił.
otwieranie drzwi samochodu piłką tenisową
„Nigdy nie można być większym niż gra” – powiedział Federer w szczytowych latach dominacji Wielkiej Czwórki. Być może wtedy w niego wątpiliśmy, ale rok 2024 pokazał nam, że te słowa – na szczęście – pozostają prawdziwe jak zawsze.
