Arthur Ashe trzyma trofeum po pokonaniu Toma Okkera (po lewej)
Już za kilka godzin rozpocznie się edycja US Open 2013. Wielkie historie dwóch tygodni będą krążyć wokół Rafaela Nadala i Sereny Williams i ich prób osiągnięcia indywidualnej chwały. Zabłysną światła Nowego Jorku, tłumy będą wiwatować, piłkarze będą ryczeć, atmosfera będzie elektryzująca.
Wszystko to będzie dalekie od 46 lat temu, kiedy US Open, jak wiemy, faktycznie się rozpoczęło, a Afroamerykanin został mistrzem w historycznie ważnym finale, który również okazał się klasykiem.
Był rok 1968, a wojna między amatorami a profesjonalistami w końcu przechyliła się na korzyść tych drugich. Mistrzostwa USA miały przejść na „otwarte” i pozwolić profesjonalistom tenisa konkurować wraz z amatorami.
Przygotowania do turnieju były pełne oczekiwania. Ludzie, którzy przyjrzeli się szerszemu obrazowi, mogli zobaczyć, że prawdopodobnie będzie to przyczyną drastycznych zmian w sposobie gry w tenisa, a ludzie, którzy byli bardziej zainteresowani wydarzeniami dnia, byli po prostu podekscytowani wysoką jakością tenisa. należy się spodziewać ze wszystkimi profesjonalistami w walce.
Zgodnie z oczekiwaniami, cztery najlepsze nasiona podczas pierwszego w historii US Open to wysoce wyrafinowani profesjonaliści, wszyscy z australijskiego złotego pokolenia – Laver, Roche, Rosewall i Newcombe.
Ale w ironicznym obrocie wydarzeń żaden z zawodowców, dla których ten turniej miał być wielką przerwą, nie uzasadnił swojej wysokiej oceny. Wszystkie gwiazdy spadały jedna po drugiej, a finał został rozegrany przez dwóch amatorów.
Tom Okker, znany jako „Latający Holender”, należał do wyjątkowej rasy „zarejestrowanego gracza” – amatora, któremu pozwolono zbierać pieniądze z niektórych turniejów. W finale zmierzył się z nim Afroamerykanin Arthur Ashe. Ashe, mający wówczas 25 lat, był czołowym amerykańskim graczem i przyszłą gwiazdą, ale w tamtym czasie wciąż był amatorem.
Służył jako porucznik w armii amerykańskiej i utrzymał status amatora, aby móc grać w Pucharze Davisa. Tak więc w finale pierwszego US Open zakwestionowało się dwóch graczy, z których żaden nie był pełnoprawnymi „zawodowcami” tenisa.
US Open w 1968 roku zdecydowanie różniło się od dzisiejszego spektaklu Flushing Meadows. Turniej był turniejem na trawie, rozgrywanym na wysłużonych greenach Forest Hills. Tak było do 1975 r., kiedy to na trzy lata zmieniono nawierzchnię na glinianą, zanim w 1978 r. obiekt przeniesiono do Flushing Meadows i dzisiejszych twardych kortów.
Koncepcja dogrywki nie została jeszcze wprowadzona w tenisowych Majors, co zaowocowało przedłużonym, pulsującym pierwszym setem w finale, który zakończył się 14-12 na korzyść Ashe. To był najdłuższy set tenisowy, jaki rozegrano w finale Major, aż do 2009 roku, kiedy Federer i Roddick rozegrali swoje serca na Wimbledonie.
Ashe i Okker świetnie wykorzystali swoje partie serwu i woleja, a przez cały mecz było mnóstwo huśtawek. Za każdym razem, gdy Ashe wydawał się odchodzić, Okker wracał, aby wyrównać wyniki. Po rozdzieleniu dwóch pierwszych zestawów, Ashe w końcu przebił się, dzięki swojej wyższości w mocy i chłodnemu, niewzruszonemu temperamentowi, który miał stać się jego znakiem rozpoznawczym w nadchodzących latach.
Arthur Ashe został mistrzem pierwszego turnieju tenisowego US Open, z końcowym wynikiem 14-12, 5-7, 6-3, 3-6, 6-3. Na znak dziwnych czasów, w których rozgrywano mecz, Ashe nie otrzymał żadnej nagrody pieniężnej za swoją wygraną, z wyjątkiem 20 dolarów za dzienną dietę zarobioną jako amator. Z drugiej strony Okker odszedł z czekiem w wysokości 14 000 USD.
Impreza była znakiem zmieniających się czasów w historii profesjonalnego tenisa, ale była też znacząca z innych perspektyw.
Arthur Ashe został pierwszym Afroamerykaninem, który wygrał Major tenisa, a także pierwszym Afroamerykańskim mistrzem wielkoszlemowym po Althei Gibson. Dzięki tej wygranej ugruntował swoją reputację najlepszego amerykańskiego tenisisty, spuściznę, którą będzie budował w nadchodzących latach.
Wkrótce potem, w 1970 roku, Ashe przeszedł na zawodowstwo i osiągnął dalszą chwałę w tenisie, czego kulminacją było pamiętne zwycięstwo Wimbledonu w 1975 roku nad Jimmym Connorsem. Jego występy na korcie tenisowym dały mu platformę do rozpoczęcia działalności społecznej i politycznej w celach, które uczyniły go osobowością znaną daleko poza granicami tenisa i sportu.
Oczekiwano, że pierwszy US Open w 1968 r. również miał swój udział w spadkach. Oprócz poniżej przeciętnego występu profesjonalnych graczy, wprowadzenie do turnieju komercji w postaci reklam papierosów wywołało u ludzi narzekania. Krążyły pogłoski o losowaniach ustalanych przez menedżerów profesjonalistów, aby uniknąć spotkania się ze sobą we wczesnych rundach. Turniej był prowadzony przez trzy różne organy organizacyjne, a jego kierownictwo zostało skrytykowane.
Ale na dłuższą metę turniej był postrzegany jako pierwsze niepewne spojrzenie Ameryki na śmiały, nowy świt dla tenisa. Było to jedno z serii wydarzeń, które położyły podwaliny pod bardzo udany i konkurencyjny tor tenisowy, który widzimy dzisiaj.
Tak więc przez następne dwa tygodnie, kiedy zobaczymy Djokovica i Murraya w ogniu walki na korcie centralnym, warto pomyśleć o człowieku, od którego imieniem nazwano kort, Arthurze Ashe, io jego własnej bitwie tenisowej z Toma Okkera w 1968 roku, który nadawał ton na nadchodzące lata.
