„Na żywo z Nowego Jorku” miało dla mistrzyni US Open z 2003 roku podwójne znaczenie.
Oglądaj Survivor online za darmo, całe odcinki
Dwadzieścia lat temu Andy Roddick zrobił coś, czego nie zrobił wcześniej ani później żaden tenisista. Nie wykonał serwisu przy prędkości 170 mil na godzinę. Nie wykonał też trzycyfrowego forhendu w milach na godzinę. Nie odniósł też zwycięstwa w epickim meczu.
Tego dnia Roddick był gospodarzem wieloletniego programu komediowego stacji NBC „Saturday Night Live”.
Tej jesieni 2003 roku gwiazda Roddicka błyszczała. 7 września, nieco ponad tydzień po ukończeniu 21. roku życia, Roddick zdobył tytuł mistrza US Open w grze pojedynczej mężczyzn. W czerwcu do 3 listopada, po półfinale turnieju ATP Masters 1000 w Paryżu, wspiął się na pierwsze miejsce. Jeśli Roddickowi przytrafią się dobre rzeczy na kończącym sezon turnieju, który wówczas nazywał się Tennis Masters, Pucharze Świata i miał wystartować tydzień później, miał duże szanse na zakończenie roku na szczycie.
W okresie wspinania się Roddicka na szczyt zespół „SNL” skontaktował się z jego firmą zarządzającą. Jedyną wcześniejszą tenisistką, która była gospodarzem programu, była Chrissie Evert w 1989 roku.
„To była dziwna decyzja” – mówi Roddick. „To było trochę dziwne, że poproszono mnie o zrobienie tego na tydzień przed finałami”.
Na szczęście dla wszystkich stron wydarzenie tego roku odbyło się w Houston, stosunkowo krótki lot od bazy SNL w Nowym Jorku.
Tydzień po prowadzeniu programu „SNL” Roddick zajął pierwsze miejsce w rankingu na koniec roku 2003.
© Obrazy Getty’ego
„Na szczęście” – mówi Roddick – „producent serialu, Lorne Michaels, pozwolił mi mieć poranki i wczesne popołudnia wolne na ćwiczenia. Pojechałem więc do Flushing Meadows na godzinę lub dwie. To był raczej tydzień konserwacji. Tydzień był trochę burzliwy – rano tenis, po południu próba”.
Ulubionym dniem Roddicka był dzień, w którym siedział w pokoju pisarza. „We wtorek przynosili 10 szkiców i czytano je na głos” – mówi. „Niektóre z nich były śmieszne. Zabawnie było patrzeć, jak bazują na pomysłach. To właśnie tam kreatywność była oszałamiająca.”
Chociaż Roddick zawsze był dobry w zapamiętywaniu, był wdzięczny, że nie był odpowiedzialny za czytanie Szekspira linijka po linijce. „Nie musisz uderzać słowo w słowo” – mówi.
W swoim monologu otwierającym Roddick powiedział: „Prawdę mówiąc, nie mam nawet poczucia humoru”. Chociaż każdy, kto miał kontakt z Roddickiem, wie, że to nieprawda, w dalszej części monologu komicznie wtrącił się członek publiczności, wieloletni nowojorczyk John McEnroe. „Nie jesteś zabawny” – powiedział uśmiechnięty i pełen pasji McEnroe. „Mogłem zrobić lepiej niż ty. Byłem numerem 1 przez cztery lata. Byłeś numerem 1 przez jakieś cztery dni… Wyniosłem się stąd.
Jak się jednak okazało, McEnroe wziął udział w kilku segmentach programu, w tym w jednym, w którym on i członek obsady Chris Parnell oceniali występ Roddicka tak, jakby omawiali mecz tenisowy.
„We wtorek przynosili 10 szkiców i czytano je na głos. Niektóre z nich były śmieszne. Zabawnie było patrzeć, jak opierają się na pomysłach. To właśnie tam kreatywność była oszałamiająca”. Andy Roddick na próbach do „SNL”.
Naturalnie dziewięć skeczy z Roddickiem nawiązywało do wielu tematów tenisowych, a członkowie obsady wcielili się w wiele ról. Wśród godnych uwagi: Fred Armisen przebrany za Billie Jean King, walczący z Roddickiem w nowej wersji „Bitwy płci”. Kenan Thompson zagrał rolę Richarda Williamsa, próbującego adoptować znakomitego Roddicka. Will Forte i Seth Meyers dołączyli do Roddicka w podróży w czasie z trzema wersjami Andre Agassiego – przeszłością, teraźniejszością i przyszłością. Jimmy Fallon był okropnym DJ-em, który nieustannie przeszkadzał Roddickowi w rozmowie na temat wydarzenia charytatywnego.
„Z pewnością nie mam zamiaru kraść sceny Jimmy’emu Fallonowi” – mówi Roddick.
Miłym zbiegiem okoliczności ulubiony zespół Roddicka, Dave Matthews Band, był w tym tygodniu jednym z muzycznych gości programu. „Wszystko było całkiem zabawne” – mówi Roddick.
Roddick zdawał sobie również sprawę, że presja związana z występowaniem przed milionami widzów w telewizji znacznie różni się od zawodu, który wykonuje. „Chcesz dobrze sobie radzić i nie być głupcem” – mówi Roddick. „Ale nie będzie to miało żadnych konsekwencji, jeśli będę śmierdział SNL”.
Więcej konsekwencji wyszło na jaw w środku nowojorskiej nocy. „Gdy tylko skończyłem, prosto ze studia pojechałem do Houston” – mówi Roddick. Jego samolot wylądował tam o 1:00 w nocy i wkrótce Roddick zaczął ćwiczyć.
W tym przypadku stawka była znacznie wyższa. O pierwsze miejsce w rankingu rywalizowali także dwaj inni zwycięzcy turniejów wielkoszlemowych w 2003 roku, Roger Federer i Juan Carlos Ferrero. Jednak gdy sytuacja w systemie „każdy z każdym” się zakręciła, Roddick wywalczył pierwsze miejsce.
Jeśli jakikolwiek inny tenisista miałby szansę ponownie poprowadzić program, Roddick nie przykłada dużej wagi do swojego doświadczenia.
„Ponieważ wystąpiłem w programie 20 lat temu, to nie znaczy zbyt wiele” – mówi. „Powiedziałbym, że jeśli masz szansę to zrobić, zrób to. Po prostu nie myśl o tym za dużo.
