Turniej tenisowy na Igrzyskach w 1924 r. był upalny, burzliwy i ostatni na igrzyskach olimpijskich od 64 lat. Dzięki temu 18-letnia Helen Wills stała się nowym modelem kobiecej wolności szalonych lat 20.
oglądaj telewizję AT&T na laptopie
W ciągu ostatnich dwóch tygodni świat widział Paryż przekształcony na potrzeby igrzysk olimpijskich. Sportowcy pływali po Sekwanie podczas ceremonii otwarcia i pływają w (w większości) czystych wodach. Pięć świecących, wielobarwnych pierścieni zostało przymocowanych do 135-letnich żelaznych dźwigarów Wieży Eiffla. Zupełnie nowy konkurs breakdance odbędzie się na Place de la Concorde; cokolwiek o tym pomyślisz, jako o sporcie olimpijskim, wydaje się, że jest to postęp w stosunku do gilotyny, którą miejscowi postawili w tym samym miejscu podczas Rewolucji Francuskiej.
Dla porównania, tenisiści nie doświadczyli zbyt wielu nowości w swoim otoczeniu podczas Roland Garros. Ale to tylko dlatego, że legendarny obiekt przeszedł już wielomilionowy remont na potrzeby igrzysk. Rozpoczęło się w 2018 roku i obejmuje nowy kort centralny ze składanym dachem.
Dlatego zastanawiam się: co powiedzieliby zawodnicy, którzy rywalizowali w Paryżu 100 lat temu, gdyby mogli wrócić i zobaczyć to wszystko teraz?
Gdyby szukano brzydszego miejsca na igrzyska olimpijskie, nie udałoby się go znaleźć. Hazel Wightman
Hazel Wightman, wybitna amerykańska tenisistka lat dwudziestych XX wieku, z pewnością byłaby pod większym wrażeniem Igrzysk w 2024 r. niż wersji z 1924 r. Tak podsumowała ogólną reakcję na tegoroczną witrynę: „Gdyby szukali brzydszego miejsca na igrzyska olimpijskie, nie udałoby się go znaleźć”.
Miejscem, o którym mówiła, było Colombes, niezbyt efektowna strefa produkcyjna w północnej części Paryża, wypełniona fabrykami i trudno dostępnymi mieszkaniami. Korty tenisowe ustawiono w cieniu głównego stadionu olimpijskiego – to znaczy w momencie ich ostatecznej budowy. Zespół amerykański przybył i zastał puste pole, na którym nadal znajdowały się czerwone gliny w postaci małych kopców i piramid. Nie było gdzie ćwiczyć, ale zawodnicy już widzieli, że nie będzie to idealne miejsce do aktywności fizycznej. Obiekt tenisowy znajdował się w małej dolinie, która utrzymywała ciepło. I zaskakująco było tego lata piekielnie gorąco – w niektóre dni temperatura sięgała nawet 110 stopni. Bieg na 10 000 metrów, który odbył się na pobliskim torze, zakończył się masowym upadkiem biegaczy.
Gdy korty zostały już ukończone, gracze stanęli przed kolejnym zestawem wyzwań: brakiem wody, miejsca do siedzenia i szatnią, która przypominała niewiele więcej niż szopę z czasami działającym prysznicem. Dzieciaki od piłki próbowały ukryć się przed upałem w cieniu, a czasami nie chciały wybiec na słońce i podnieść piłki. Sędziowie liniowi często się nie pojawiali, a co najmniej w jednym meczu widzowie wspólnie wzywali linię. Kiedy mecz się rozpoczął, doszło do bójek pomiędzy kibicami z różnych krajów. Pewien Amerykanin został pobity przez Francuza za grzech nadmiernego wiwatowania. Najwyraźniej duch olimpijski był widoczny tylko sporadycznie podczas zawodów tenisowych w tym roku.
W Colombes korty tenisowe ustawiono w cieniu głównego stadionu olimpijskiego – to znaczy w momencie, gdy korty te zostały ostatecznie zbudowane. Zespół amerykański przybył i zastał puste pole, na którym nadal znajdowały się czerwone gliny w postaci małych kopców i piramid.
© CNOSF
Dlaczego ten sport został tak zaniedbany? Przecież Paryż był domem założyciela nowożytnych igrzysk, Pierre’a de Coubertina, który wówczas był jeszcze szefem MKOl. Letnie Igrzyska Olimpijskie 1924 zostały pomyślane jako hołd dla niego i jego wizji i przyciągnęły ponad 3000 sportowców, najwięcej jak dotąd. To były igrzyska olimpijskie Johnny'ego Weissmullera, Paavo Nurmi i Rydwany ognia . Jednak podczas tenisowego wydarzenia brakowało czegoś lub kogoś kluczowego: Suzanne Lenglen. Wśród Amerykanów panowała teoria, że Francuzi nie byli zainteresowani, jeśli nie czcili bogini.
jaka jest wielkość kortu do badmintona
Lenglen zdobył złoto w grze pojedynczej i mieszanej cztery lata wcześniej na Igrzyskach Olimpijskich w Antwerpii w 1920 roku. W pięciu meczach singlowych przegrała zaledwie cztery partie i zakładano, że „Wielka Lenglen” – jak zaczęła się o sobie nazywać – rozpocznie się w miejscu, w którym przerwała w rodzinnym Paryżu. Od 1920 do 1923 roku co roku wygrywała Wimbledon i mistrzostwa Francji, a w wieku 25 lat była u szczytu swoich sił. Bez wątpienia była zawodniczką nr 1 na świecie, do tego stopnia, że francuska publiczność sportowa nie wierzyła, że jakakolwiek inna kobieta powinna w ogóle znajdować się w tym rankingu. Wspominanie o kimkolwiek innym w tej samej rozmowie co Bogini było obrazą.
Jednak tej wiosny na wybrzeżach Europy pojawiła się nowa, świeża twarz: 18-letnia kalifornijska uczennica Helen Wills. „Mała Miss Pokerowa Twarz”, jak została ochrzczona przez pisarza sportowego Grantlanda Rice’a, właśnie ukończyła pierwsze egzaminy w Cal-Berkeley (była specjalizacją ze sztuki) przed wyruszeniem w podróż po Stanach Zjednoczonych i Atlantyku. Pomimo młodego wieku Wills nie była osobą nieznaną. Poprzedniej jesieni, w wieku 17 lat, zdobyła swój pierwszy tytuł w Forest Hills. Po tym zwycięstwie prasa amerykańska zaczęła bić w bęben, zapowiadając rozgrywkę Lenglena z Willsem. Założono, że stanie się to albo na Wimbledonie, albo na Igrzyskach Olimpijskich w 1924 roku.
Suzanne Lenglen w swojej karierze osiągnęła bilans 332-7, w pewnym momencie wygrała 179 meczów z rzędu i zdobyła 45 tytułów w jednym sezonie.
© Kanał tenisowy
Lenglen mógł słyszeć te bębny zza oceanu. Kiedy jak zwykle przemierzała wiosenny tor Riviera, pojawiły się oznaki, że nie wszystko jest w porządku. Miała nadwagę i była na drastycznej diecie. Dochodziła do siebie po ataku żółtaczki, na którą nabawiła się podczas tournée po wystawie w Hiszpanii. Eksplodowała po tym, jak ukarano ją błędem stopy i odmówiła gry do czasu usunięcia winnego sędziego liniowego i anulowania wezwania – co też miało miejsce. Tytułu na Mistrzostwach Francji nie obroniła.
Zamiast tego Lenglen przyjechał zobaczyć Willsa grającego w Pucharze Wightmanów w Anglii. Ku jej uldze „Amerykanka”, jak Wills została nazwana przez zafascynowaną brytyjską prasę, dwukrotnie przegrała. Na widowni widać było uśmiechniętą Boginię. Znowu mogła jeść.
piłki tenisowe do nóg krzeseł
Odnowiona pewność siebie Lenglena pomogła jej przetrwać pierwsze rundy Wimbledonu; swoje pierwsze trzy mecze wygrała 6:0, 6:0. Jednak w ćwierćfinale Elizabeth Ryan, kolejna Amerykanka z najwyższej półki, przepchnęła Lenglena przez trzy zacięte sety. Tego było dla niej za dużo i wycofała się z półfinału i igrzysk olimpijskich. Przytoczyła skutki żółtaczki, ale wielu zastanawiało się, czy u podstaw jej decyzji leżała myśl o zmierzeniu się z Wills w finale Wimbledonu i na igrzyskach. Wśród sceptyków był trener Willsa z Kalifornii, Pop Fuller. Powiedział, że Lenglen nie wyglądała, jakby miała żółtaczkę, ale rzeczywiście wydawała się żółta.
Charakterystyczny dla Helen Wills daszek, duży kołnierz i długa spódnica zapewniały jej większą ochronę przed słońcem niż wielu jej bardziej stylowo ubranych kolegów i przeciwników.
© domena publiczna, za pośrednictwem Wikimedia Commons
W amerykańskiej drużynie tenisowej była jedna osoba, która wcale nie była zdenerwowana obiektami tenisowymi na terenie olimpijskim: Helen Wills. Kilka tygodni wcześniej zmarnowała swoją pierwszą szansę na tytuł mistrza Wimbledonu, pokonując w finale Kitty McKane z Wielkiej Brytanii 6:4, 4:1. „Widziałem koniec, zanim nadszedł” – powiedział Wills, powtarzając słowa tysięcy tenisistów na przestrzeni dziesięcioleci. Ale jej pierwszy rzut oka na Paryż sprawił, że to rozczarowanie wydawało się odległym wspomnieniem.
„Była w niebie” – napisał Larry Engelmann w swoim ostatecznym opisie rywalizacji Lenglen–Wills: Bogini i amerykańska dziewczyna . „Błąkała się samotnie po Paryżu, zwiedzając muzea, spacerując bulwarami, przeglądając księgarnie i galerie, zupełnie nie przejmując się zawodami tenisowymi ani innymi wydarzeniami związanymi z igrzyskami. Zakochała się w Paryżu.
Kiedy wróciła na korty, Wills również je polubiła. Upał wysuszył glinę, aż gracze grali podobnie jak na twardych kortach, na których dorastała w Północnej Kalifornii. Nawet nie przejmowała się upałem. Jej charakterystyczny wizjer, duży kołnierz i długa spódnica zapewniały jej większą ochronę przed słońcem niż wielu jej bardziej stylowo ubranych kolegów i przeciwników.
„Jestem w dobrej kondycji i gram tak dobrze, jak zawsze” – oznajmiła.
Will nie przesadzał. Przegrała pięć meczów olimpijskich w grze pojedynczej, przegrywając zaledwie 14 meczów. Lenglen ponownie przyszedł ją obejrzeć, ale tym razem nie była tak zadowolona z tego, co zobaczyła. Kiedy Wills wyprzedziła jednego ze swoich przeciwników, Lenglen oznajmiła, że jest za gorąco i odeszła.
Mecz o złoty medal, w którym Wills zmierzył się z Francuzką Julie Vlasto, nie przebiegł bez żadnych problemów. Vlasto zapomniała o swoich uprawnieniach, a odźwierni na miejscu nie wpuścili jej na teren. W końcu musiała się przecisnąć. Kiedy ona i Wills weszli na kort długo po wyznaczonej godzinie rozpoczęcia, usłyszeli buczenia i syki, które nadal padają na tenisistów w Paryżu.
garbus ze strumienia Notre Dame
Zanim rozpoczął się występ, niektórzy z innych członków Willsa, Cal Bears, na widowni włamali się do tradycyjnego szkolnego „Oski Yell”, które zaczęło się „Oski wow wow!” Vlasto był przerażony tym śpiewem i wierzył, że Amerykanie rzucili na nią klątwę. Wills pokonała ją 6:2, 6:2. Po ostatnim punkcie Little Miss Poker Face rozpłakała się z uśmiechem.
„To był najlepszy zespół, w jakim kiedykolwiek grałem” – Wills powiedział Engelmannowi. „Świetnie się bawiliśmy i było bardzo miło.”
Wills był liderem i trafiał na pierwsze strony gazet, a Stany Zjednoczone zdobyły wszystkie pięć złotych medali, z czego trzy w finale pokonując francuskich przeciwników. Wills wygrała także w grze podwójnej kobiet wraz z Wightmanem. W finale gry pojedynczej mężczyzn Vincent Richards, protegowany Billa Tildena, pokonał francuskiego muszkietera Henriego Cocheta w pięciu setach.
Ale sytuacja wśród mężczyzn zaczęła się odwracać w stronę Francji. Na Igrzyskach Olimpijskich w 2024 roku do Cocheta dołączyli inni muszkieterowie Jacques Brugnon i Rene Lacoste. Żaden z nich nie zdobył złota, ale wkrótce połączyli siły, aby rzucić wyzwanie i pokonać drużynę US Davis Cup dowodzoną przez Tildena. Aby zorganizować te zawody, Francuzi zbudowali Roland Garros, którego otwarcie odbyło się w 1928 roku. Wills, znana wówczas jako Helen Wills Moody, wygrała pierwsze trzy odbywające się tam Mistrzostwa Francji.
Jeśli chodzi o tenis na igrzyskach olimpijskich, rok 1924 był końcem tej rywalizacji przez ponad sześć dekad. MKOl i ILTF (obecnie ITF), które w tamtym czasie zyskiwały coraz większe wpływy i żadne z nich nie chciało dać drugiemu żadnego głosu w swoich działaniach, pokłóciły się w wielu kwestiach. Powołując się na okropne warunki panujące na Igrzyskach 2014, ITF poprosiła o miejsce przy stole decyzyjnym MKOl, ale odmówiono jej. Ze swojej strony MKOl chciał zdefiniować, kim jest tenisista amator, co było niedopuszczalne dla ITF. Jednak największym czynnikiem zakłócającym porozumienie było żądanie MKOl, aby wszystkie inne ważne wydarzenia tenisowe, w tym Wimbledon i Puchar Davisa, zostały odwołane w latach olimpijskich. W rezultacie tenis powrócił na igrzyska dopiero w 1988 r., kiedy inna dominująca nastolatka, Steffi Graf, zdobyła złoto w grze pojedynczej kobiet.
Steffi Graf pokonała Gabrielę Sabatini 6:3, 6:3 i zdobyła Złoty Szlem na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1988 w Seulu w Korei Południowej. Jest to powrót tenisa na scenę olimpijską po 64 latach.
© AFP za pośrednictwem Getty Images
Po igrzyskach w 1924 roku Wills popłynęła z powrotem do Stanów, gdzie w porcie w Nowym Jorku spotkała ją horda entuzjastycznych reporterów i gapiących się fanów. „American Girl” gościła na pierwszych stronach gazet w całym kraju. The New York Times zachwycił się jej „idealnym zestawem zębów” i ogłosił ją „najdoskonalszym okazem dziewczyny na świeżym powietrzu… jaką może wyprodukować ten kraj”.
Amerykańskie media przedstawiały Wills jako wzór zdrowego atletyzmu i lepszy model dla młodych kobiet niż popijający koktajle Flapper z lat dwudziestych. W oczach ówczesnych komentatorów kultury reprezentowała nowy typ amerykańskiej dziewczyny: prostą i dostojną, ale także wolną, asertywną i pewną siebie.
Do tego czasu Lenglen, ze swoją jaskrawoczerwoną opaską, baletowym stylem gry i buteleczkami brandy w połowie meczu, ucieleśniała tenis szalonych lat dwudziestych. Teraz miała rywala, jako zawodnik i osobowość, w Wills. Minęły jeszcze dwa lata, zanim te dwie przeciwne siły zderzyły się w finale w Cannes w 1926 roku, nazywanym meczem stulecia.
Helen Willis Moody była wszech czasów, ale w „Meczu stulecia” z 1926 r. „przeżyła chrzest bojowy, który był dla niej dziwny i nowy” – napisał James Thurber.
© AFP za pośrednictwem Getty Images
Nagromadzenie i bulgocząca frywolność tamtej epoki połączyły się, aby pięć dekad później zmienić tę rozgrywkę w międzynarodowy spektakl na wzór Ali-Fraziera w Madison Square Garden. Ten dzień w Cannes należał do Bogini – wygrała 6:3, 8:6 – ale przyszłość należała do American Girl. Od 1927 do 1933 Wills wygrał 180 meczów z rzędu i zakończył z 19 głównymi tytułami w grze pojedynczej i 31 w sumie. Wróciła także na Igrzyska Olimpijskie w Los Angeles w 1932 roku, nie jako tenisistka, ale jako malarka biorąca udział w konkursie artystycznym.
Jednak zdaniem Willsa nic nie zastąpi Igrzysk w 1924 r. i tych pierwszych dni w Paryżu.
o grze w tenisa
„Podobało mi się” – powiedziała po latach. „Nie, bardzo mi się to podobało, naprawdę mi się podobało. Pamiętam to wszystko dzisiaj bardzo wyraźnie, jakby to było wczoraj.
