Co sprawia, że charakterystyczne ujęcie tego Amerykanina jest tak wyjątkowe?
ZOBACZ: Wolf pokonuje Tiafoe w półfinale w Dallas
„To dużo szybciej niż myślałem. To tak, jakbyś usłyszał głośny trzask piłki bejsbolowej, gdy uderza w rękawicę. Albo w tenisie, kiedy oddajesz serw, a piłka mija cię i wyskakuje na ekran za kortem, a ty myślisz: „Cholera, ta piłka poruszała się dużo szybciej, niż myślałem”. JJ ma tę wybuchowość”. Brad Gilbert, były trener elity i analityk ESPN, o niesamowitym serwisie 44. w rankingu J.J. Wilk
Termin „żywa ręka” jest znany w sporcie, zwłaszcza w baseballu. Ale zdefiniowanie, co to oznacza, jest trudnym zadaniem, które nieuchronnie prowadzi cię głęboko w chwasty biomechaniki. Jedną rzeczą, którą wiemy na podstawie prostych dowodów naszych oczu, jest to, że Wolf, choć ma zaledwie 6 stóp wzrostu, ma serwis, który wyróżnia się na tle swoich rówieśników, w tym niektórych wybitnych, dużych mężczyzn, w sposób, który składa się na to, że jest jednym z najbardziej charakterystycznych, wybuchowych uderzeń w tenisie.
Wolf przynosi ten nieuchwytny „pop” i jest to ekscytująca rzecz do zobaczenia.
oglądaj Niebezpieczne hbo online za darmo
Wolf, 24-letni praworęczny zawodnik z Cincinnati, pod koniec lipca zeszłego lipca jeździł na serwisach spoza pierwszej setki, zajmując 44. miejsce w swoim rankingu. Jest wybitnym sportowcem z rodzinnego bloku ( Według jego własnych obliczeń, Wolf ma od 15 do 20 kuzynów, którzy rywalizowali w lekkoatletyce w college'u I ligi, w tym w koszykówce, tenisie, siatkówce i piłce nożnej), ale jest jedynym, którego wizytówką jest błyskotliwy serwis. Tylko 12 graczy ATP trafia więcej niż 8,2 asa Wolfa na mecz, ale jego drugi serwis jest nie mniej groźny.
„Przestudiowałem serwis J.J. i kilka rzeczy robi naprawdę dobrze” — powiedział mi niedawno dr Mark Kovacs, specjalista od biomechaniki tenisa i treningu w tytułowym Instytucie Kovacsa. Powiedział, że elementy, które sprawiają, że Wolf jest tak wybuchowy, to potężny koktajl składający się z niskiego rzutu piłką, dobrego wykorzystania jego tylnego biodra (więcej o tym nieco później), doskonałej eksplozywności dolnej części ciała (bez której, jak powiedział Kovacs, twój sufit ponieważ serwer jest „ograniczony”) i wyjątkową szybkością ramienia.
Niski podrzut Wolfa jest częścią jego wysokooktanowego serwisu.
© Icon Sportswire za pośrednictwem Getty Images
Kovacs formalnie zidentyfikował osiem etapów serwu tenisowego i opracował terminologię dla każdego z nich. Najważniejsze są dwa pierwsze etapy. Jak szybko i mocno unosi się tylne biodro z pozycji „obciążonej”, gdy zawodnik uderza w swój serwis? Po drugie, jak szybko ramię porusza się od pozycji supinacji, często nazywanej „drapaniem po plecach”, do kontaktu (proces znany zarówno w baseballu, jak i tenisie jako „obrót wzdłuż osi”)?
„Te dwa elementy są głównymi wskaźnikami szybkości serwowania” — powiedział Kovacs — „Jeśli działają dobrze, koreluje to z szybkością serwowania”.
Podobieństwa między serwowaniem piłki tenisowej a rzucaniem piłki baseballowej są uderzające, więc nie powinno dziwić, że Wolf w młodości był obiecującym kandydatem do rzucania – dopóki nie zrezygnował z kija na rzecz rakiety na początku lat licealnych.
„Mówiono mi, że mam „żywą rękę”, mówiono mi to od najmłodszych lat, kiedy byłem miotaczem” – powiedział mi niedawno Wolf. „Próbowałem też włączyć trochę tego, co robiłem, rzucając piłkę do mojego tenisa. Mam kilka zagrywek typu slider, które wyglądają jak niektóre z moich starszych narzutów”.
Wolf przeszedł do porównania miotaczy punktowych i miotaczy szybkich, zauważając, że istnieją podobieństwa w tenisie. Zauważył również, że miotacze mają „punkt wypuszczenia”, który jest porównywalny z miejscem, w którym serwujący rzuca piłkę.
„Jeśli masz złe uwolnienie na kopcu, staje się to dzikie” - powiedział. „W tenisie złe wypuszczenie kończy się błędem”.
Posiadanie niskiego rzutu jest prawie obowiązkowe dla gracza, który chce maksymalnie wykorzystać żywą rękę. Szybkość rąk jest kluczem do doskonałego podania, ale niski rzut sprawia, że cały proces wydaje się o wiele szybszy – nieważne, jak może ukryć kierunek podania. Nic dziwnego, że, jak powiedział Gilbert, nawet doświadczony powracający w starciu z uzbrojonym przeciwnikiem może być zaskoczony szybkością serwu.
„Staram się uderzyć piłkę dokładnie w punkcie kulminacyjnym podrzutu, staram się, aby piłka w ogóle nie spadła” – powiedział Wolf. Wymaga to lepszego wyczucia czasu niż w przypadku bardziej spokojnego wysokiego rzutu, a także doskonałej pamięci mięśniowej. I na koniec Wolf wykonuje rzut w prawo i do przodu, co sprawia, że jego cięcie jest o wiele bardziej śmiercionośne – a jego masa porusza się do przodu na kort.
Kolejna zwycięska kombinacja serwisu i forhendu JJ Wolfa. Po prostu uwielbiam patrzeć, jak gra, jego energia i intensywność 🐺🔥 pic.twitter.com/UM70G6Z0h5
— Dominacja JJ Wolfa 🐺🔥 (@jjtennisgod) 9 lutego 2023 r
– To tak, jakbyś rzucał piłką bejsbolową – powiedział. „Jeśli spróbujesz rzucić to zza głowy, nie pójdzie zbyt szybko. Ale jeśli wyrzucisz go w prawo, jest to trochę naturalne i może tam szybko przejść. ”
Skromny wzrost Wolfa stawia go w dzisiejszej grze na niskim poziomie. Z drugiej strony, jak zauważa Kovacs, ma wyjątkową siłę w dolnej części ciała, a jego mięśnie czworogłowe czasami unoszą go wysoko nad kortem, gdy eksploduje w serwisie.
Gilbert nie wierzy, że postura Wolfa jest problemem. Wskazuje na precedens Johana Krieka, południowoafrykańskiego aktywisty w latach 70. i 80. Mierzył zaledwie 5 stóp i 9 cali, ale miał quady jak butle z propanem, olśniewającą prędkość główki rakiety, doskonały serwis i wielką szybkość. Kriek wygrał dwa tytuły Australian Open na trawie i dotarł do ćwierćfinału lub lepiej w dziewięciu innych turniejach Wielkiego Szlema.
Jeśli wydaje się, że sięganie zbyt daleko w przeszłość, Nick Kyrgios może być najwybitniejszym przykładem współczesnego profesjonalisty z żywą ręką. Był finalistą Wimbledonu w lipcu zeszłego roku, pozornie skrojony na miarę dla wybuchowego gracza z żywą bronią. Wolf nie rozegrał jeszcze swojego pierwszego meczu ATP na murawie, ale sposób, w jaki serwuje, może wydawać się, że najlepsze zostawia na koniec.
